To się dzieje za każdym razem, gdy odczuwa się pustkę 

wtedy asem w rękawie jest spuszczanie swych bolączek w ustęp 

bo choć jest cień szansy na ujście ich przy drugiej osobie 

to i tak jest gadka byś się wziął za siebie tudzież robotę 

I tak bez końca jest w świecie pozbawionym skrupułów 

a będąc samotnym bierze się obowiązków znów tumult 

by nawet nie mieć siły myśleć, a co dopiero przyjrzeć się sobie 

w tej gonitwie utkanej z nici, w której zbędny jest człowiek 

Więc chcąc działać w tym wszystkim odrobinę wolniej 

łączymy się w pary godząc się na chów dobrowolnie 

na początku łapiąc na dziesięć oddechów trzy centralnie do płuc 

gapiąc się na siebie z dala od problemów gdzieś razem w końcu 

Lecz wszystko co dobre się momentalnie kończy 

szare życie ukradkiem z ich wspólnych wnętrz i serc sączy 

lęgną w gruzach te miłe chwile, by nie liczyć na cud już 

uwikłany w nich impertynent daje już im tylko zgodę na ów chów 

Nie szukając ratunku, biorą już tylko to co jest 

a ponieważ ciężko samemu, to żyją we dwoje 

Na stu dwóch może się z czegoś takiego uwolni 

szukając warunków do wydobycia swych schorzeń wśród modlitw