Dążenie do przeżycia losu samemu

Jest mi po ludzku przykro, że nie odnajdę szczęścia wśród ludzi 

co znów tu krzywdzą, a może było we mnie za dużo ułudy 

że ludzie są dobrzy?! teraz już wiem że to bzdury 

nie umiem się na nich otworzyć, więc się chowam do dziury 

Rodzina jest najważniejsza, lecz wiem że wiecznie żyć nie będzie 

gdy jestem sam, przepływa pozytywny przeze mnie gejzer 

dobrej materii, bo czerpię siłę z ciszy, która jest we mnie 

a której w dobie pandemii jest jak na lekarstwo w społeczeństwie 

Od którego notabene chcę się odciąć i już nigdy nie spotkać 

za dużo tam nienawiści, a ja potrafię tylko kochać 

nie będę szlochać, bo wiem że już zdołam samemu w życiu podołać 

dążenie do przeżycia losu samemu nie od dziś chce we mnie pozostać 

Kobieta którą kochałem, potraktowała mnie jak gówno 

to mnie nauczyło tego, co sprawia dziś ogromną trudność 

nie umiem już nikomu zaufać, ale chcę oswoić tą uprząż 

lecz mam ją tylko wtedy, gdy wychodzę dalej niż na podwórko 

Największą obawą odwiecznego samotnika mego pokroju 

jest utracić komfort psychiczny i wewnętrzny spokój 

więc skoro osiągnąłem ten stan będąc samemu, chcę wgłąb poczuć 

że przeżyłem życie tak jak chciałem - wystarczyło znaleźć na nie sposób