Przywiązanie do przeciętności

Zanim przejdę w pełni ziemską drogę

i otworzą się przede mną bramy niebios

chcę przeżyć swoje życie jak najprościej

niczego nie unikając, tylko biorąc w ciemno

wszystko jak leci od życia

i choć nie mam dzieci do dzisiaj

pielęgnuję dziecko w sobie

a tym co się stukają w głowę

mówię: pocałujcie w dupę misia

bo to ja żyję swym życiem i to ja piszę tą opowieść.

Zapragnąłem z czasem żyć w sposób przeciętny

między pracą a domem żyć jako zwykły śmiertelnik

wolę to niż na starość egzystować bez przerwy

na jej smyczy od jednej do drugiej reprymendy

by po miesiącu w skrócie nazwać to pomyłką

a nie daj Bóg użerać się z dupskiem

co ma halo z notoryczną wizją

ulepszania życia tylko dla niej

bo niestety będąc jej konkwistą

musisz usługiwać flamie

w przeciwnym razie

w jej konfesjonale spowiedź

w tle z golizną.

A gdy Tobie Ci się uda uciec od niej,

to zrobisz wszystko

by niedługo potem ulżyć sobie

nim skończysz gnić z Nią.

Dziś to nie mój problem, lecz mogło tak być chamie

wtedy o zwyczajności mógłbym zapomnieć, bo obrazić damę

bardzo łatwo, gdy na początek omamia potencjalny target swym blaskiem

by po czasie pod paznokciem z wierzchniej warstwy został paździerz.

Niestety to działa też w drugą stronę

to co w środku, na zewnątrz stanowi ochronę

bo gdy moja gęba mówi, że lepiej byś się nie zbliżała do mnie

w środku marzę o miłości ciągle.

Stąd teraz moje przywiązanie do przeciętności

chcę przeżyć życie skromnie, póki uśmiech na mej twarzy jeszcze gości

w relacjach z kobietami najwyższy czas zacząć pościć

by po czasie tej jedynej powiedzieć, że tylko z Nią dożyję starości.