tak bardzo cię pragnę a tak bardzo jesteś nie osiągalny. juz dawno wymknales sie z granic mnie, jestes gdzies indziej, daleko. tak bardzo bylo pieknie i tak bardzo szybko sie to dzialo, ze nie zdazylam. mimo tego ze mysle ze bylo to ciekawe doświadczenie i było warto, to w podswiadomosci troche mnie to boli, ze skonczylo sie tak...skonczylo heh niby mamy jeszcze parenaście dni, mamy, spisane na straty noce, wpisane w niepamięc dni. i gdy mysle o tym wszystkim gdzies w glebi czuje lezke ktora drazy w sercu kolejna ranę ale mimo wszystko się uśmiecham i dziekuje, ale za co? za terazniejszy bol?za niewiadome?za wielkie rozpalenie czegos i nagle ugaszenie żaru? za nadzieje? za brak tchu? za uśmiech? za spacery? za obiady? za całego Ciebie? za poczucie przynaleznosci? za to ze czuje ze wszystko spieprzylam, zo to ze nie wiem kim jestes? za to ...za to wszystko! tak bardzo Cie nienawidze w tej chwili i tak bardzo pragne, tak bardzo chce Cie miec calego na te kilkanascie dni, dla siebie, znow sie zatracic miec bezsenne noce i niewyspane dni, za wyuzdane poranki i troskliwe noce, za obiecanki i za rzeczywistosc. obudz mnie teraz, bez mojej wiedzy, zrób to bo umre na kolejne kilka lat...