na przemian uciekasz i gonisz, stoisz i biegniesz, śmiejesz się i zalewasz się łzami, skaczesz z zachwytu i umierasz z cierpienia...ostatnie tygodnie nauczyły mnie pewnej pokory i granic ufności do samej siebie. po chwilach niesamowitego szczęścia przyszły również dni dystansu i życiowych przemyslen. czy warto? czy naprawde jest jakikolwiek sens? ciągle cierpisz mimo wszystko, mimo tego że odkrwywasz swoje wartości ilość wad i kompleksów  nie pozwala ruszyć Ci sie z miejsca. placesz raz drugi, setny tysieczny, placzesz a wokol Ciebie nie ma nikogo, placzesz sama kropla na policzku jest tak ciezka a Ty ju nie masz sily jej obetrzec, nie ma też nikogo kto pomogłby Ci udzwignac twój ból. zaraz po naskórkiem tkwisz caly ty, bez zalecialosci nowych miejsc i falszywych przyjaciol, ty, taki prawdziwy taki rzeczywisty i wiesz czego chcesz? czy to co masz w zupelnosci Ci wystarcza? czy spokoj ducha i życia jest poszukiwanym przez Ciebie od dawna antidotum? nie wydaje mi sie aby spokoj życia dał mi upragnione szczescie...ciagle pod skóra szukam bodzców któr moje ycie uczynia ciekawszym, uczynią je zyciem przez Ż.i nie musza to byc tylko dobre wspomnienia i sytuacje, bo te zle wywieraja na nas najwiekszy wplyw, blizny ktore nam fundują kształtują naszą duszę. i tylko ciagle to pragnienie bliskiej osoby nie daje mi życ...nie pozwala na nic i  blokuje przed zyciem. a zmiana dotychczasowych przyzwyczajen przyprawia mnie o zawrot glowy i fundują nie jedną nieprzespana noc...błagam zostan ze mna i poswiecaj mi najwiecej uwagi, nie musisz być tym jedynym, badz tylko powiernikiem mych bólów i opiekunem moich snów, obroń mnie przed sama soba...

bo ja juz dlugo tak nie wytrzymam, to Ty jestes jedynym czynnikiem, dla ktorego rucialabym wszystko gdybym tylko miala pewnosc ze zostaniesz ze mna jako moj przyjaciel na zawsze...nie odchodz bo potrebuje Cie jak tlenu a Twoja obecność wzbudza we mnie nieprzewidywany uśmiech i radość zycia.