Zacznę pieknie dobierać słowa. Będę dobierała je do każdej okazji, jak sukienkę.

Bo gdyby racjonalnie na to wszystko spojrzeć, to słowa są podobne do sukienek.

Kiedy są ładne, dopasowane, ludzie zwracają na nie większą uwagę.

Jeśli ubierzesz sukienkę pogientą, brudną każdy będzie patrzył na Ciebie z obrzydzeniem.

Podobnie jest ze słowami. Jeśli ułożysz je niedbale, niepoprawnie nikt nie będzie chciał tego czytać.

Dlaczego zaczynam kochać samotność? Dlaczego chcę stracić przyjaciół?

Przecież byli ze mna tak długo. Teraz ich nie chcę. Dlaczego? Dlaczego jest mi dobrze bez nich?

Mówią, że z samotności można umrzeć. Czyli to znaczy, że pragnę smierci? Nieświadomie?

Pokochałam samotność. Nie powinnam. To nie jest dobre. Toksyczny związek, który mnie zniszczy.

Ale przecież człwiek powinien robić, tak żeby było mu dobrze. Mi jest dobrze samej.

Teraz jestem tylko JA i mnóstwo książek, które muszę przeczytać.

Dzieki nim przenoszę się w inny świat. Lepszy świat.

Czuję ukojenie. Wewnętrzny spokój.

Dzisiaj, a właściwie już wczoraj zjadłam za dużo. Wiem. Przepraszm.

Obiecuję, że dzisiaj tego nie zrobię.