W ciągu siedemnastu lat mojego życia doszłam do wniosku, że życie jest dziwne.

Wiem, nie jest to jakaś wielka filozofia, bo bez głębszych refleksji każdy to stwierdzi.

Są pewne rzeczy, których bardzo pragniesz, ale dla dobra tej drugiej osoby z tego rezygnujesz.

Rezygnujesz ze mnie, bo doskonale znasz siebie i wiesz, że mógłbyś mnie skrzywdzić, czego nie chcesz,

dlatego zostajemy przyjaciółmi, traktujesz mnie jak siostrę, a ja musze traktować Cię jak brata chociaż czasami nie potrafię.

Mówią, że trzeba ryzykować, spróbować, a nóż widelec się uda.

Może brakuje nam odwagi? Albo po prostu boimi się, że możemy siebie stracić?

Chciałabym odejść, ale nie umiem, nie wiem jak..

Koocham te japońskie chudzinki