Hold on! Never turn back!

Patrzyłam na zawiedzione miny rodziców... Wyobraziłam sobie zadowolone miny teściów... Usłyszałam słowa brata i przyjaciela...

I poczułam się strasznie pusta w środku ;(

Zrozumiałam, że marzenie, które miałam od tylu lat, za które tyle wycierpiałam, po prostu sę nigdy nie spełni.

Czy to kwestia paranoi i urojeń?

Czy może zbyt wielkiej presji na siebie nałożonej?

Czy będzie tak do końca, czy to tylko chwilowe?

Widzę uśmiech Damiana, gdy wspomina o tym. Widziałam gdy dziś rano kołysał fotel śpiewając tą swoją piosenkę. Widziałam radość Arka, Marcina i Eliasza, gdy się dowiedzieli, że może jednak tak i rozczarowanie Arka, gdy dowiedział się, że jednak nie. Marcin i Eliasz nie wiedzą do tej pory, że nic z tego. A nikt po za mną nie wie, że to się nigdy nie stanie.

Czy to wina przeszłości? - W końcu minęły dokładnie dwa lata od mojej wielkiej straty.

Czy może teraźniejszośći? - W końcu cały czas biorę jakieś prochy.

Jestem załamana wewnątrz. Czuję się pusta... Czuję się w rozsypce...

Nie wiem jak mam sobie z tym poradzić i kompletnie nie wiem, jak mam o tym powiedzieć Damianowi. Nie zniosę chyba rozczarowania na Jego twarzy ;(