Kartka już mi nie wystarczy. Zbędny kawałek papieru, który łatwo można pognieść i wyrzucić; nie o to mi chodzi. Wygodniejsza klawiatura pod ręką, niż długopis w dłoni; jednak. Obawa przed kolejną nieudaną próbą wystawiania uczuć i myśli na pokaz siedzi we mnie; ponownie dałam się skusić. Lecz nie oczekuję i nie chcę nic więcej, jak tylko wypisać się i postarać się trafnie wysłowić. Właśnie tego wymagam tutaj od samej siebie; wiem, że nie będzie mi łatwo.

Źle, bardzo źle. Starania zawsze przyćmi czarna chmura. Wytrwałe pięcie w górę do celu, jakkolwiek go nazywając, zastąpił dotąd niedokońca zbadany wybryk; nie mój. Następna wmieszana osoba, następny żenujący czyn. Niemoc w przełamianiu bariery, jakby pomiędzy stała niewidzialna, przezroczysta, gruba ściana. Nikt inny nie umie wyobrazić sobie trwania w tym stanie; bezskutecznie. Ciągłe oczekiwanie ogromnie zanudza. Niewiedza, niemoc, brak obeznania w sytuacji są straszne. Nawet nie czuć świadomości owej sytuacji; nie rozumiemy się. Ten sam cel, a tok myślenia całkiem inny; prawdopodobnie. Naucz mnie rozumieć siebie; oczekuję i proszę, wręcz żądam.