5.

- Skąd takie stwierdzenie? - zapytałam.

- Ja pierwszy zadałem pytanie.

- Nie muszę się Tobie tłumaczyć. - odpowiedziałam i wróciłam do książki.

- Czyli jednak to prawda. - wyszedł z pokoju trzaskając drzwiami. Nie rozumiałam jego zachowania. Postanowiłam podziękować Przemkowi za dyskrecję, jednak nie miałam jego numeru. Poszłam do pokoju Grześka, oczywiście weszłam nie pukając.

- Puka się. - powiedział.

- Tak, tak. Możesz mi podać numer Przemka?

- Do niego też chcesz zarywać? Niestety, nie uda Ci się.

- Daj spokój. Dasz mi jego numer czy nie? Mam sprawę do niego.

- Tiaa. - odpowiedział, ja zauważyłam, że jego komórka leży na stoliku, więc sama po nią sięgnęłam  i przepisałam sobie numer Pawlickiego.

- Dzięki. - powiedziałam wychodząc z pokoju. Od razu do niego zadzwoniłam.

- Przemek Pawlicki, słucham? - usłyszałam.

- Hej. Hania z tej strony.

- OOo cześć! Skąd masz mój numer? 

- Od Grześka. Słuchaj, świetnie, że potrafisz trzymać język za zębami. Teraz wiem, że nie można ci zaufać. Wielkie dzięki.

- Kurde, przepraszam cię za to. Myślałem, że mu o tym powiedziałaś. Głupio wyszło.

- Taa. Faktycznie głupio.

- Przepraszam.

- Daj spokój. Dobrze wiedzieć, że nie można Ci o niczym powiedzieć. Pa. - rozłączyłam się. A podobno to dziewczyny są plotkarami? Miałam dosyć tego miasta, tych ludzi. Marzyłam o tym, by wrócić do domu. Weszłam na internet i sprawdziłam pociągi. 8 rano, bezpośrednio do Wrocławia. Świetnie. Spakowałam się, ustawiłam budzik, by nie zaspać i położyłam się do łóżka. 

Następnego dnia obudziłam się o 7. Przebrałam się i wyszłam z hotelu. Problem w tym, że nie znałam Leszna i nie miałam pojęcia jak dojść na dworzec. Było wcześnie, wiec na ulicy nie było ludzi. Zauważyłam kobietę, więc podeszłam i zapytałam o drogę. Okazało się, że to tylko 10 minut drogi stąd. W końcu doszłam, mój pociąg już stał, więc wsiadłam i znalazłam miejsce. Zasnęłam. Godzinę później obudził mnie dzwonek komórki. Grzesiek. Niepewnie odebrałam.

- Tak?

- Dzień dobry. Czy możesz otworzyć mi drzwi? Pukam i pukam.

- Nie, nie mogę.

- Ej no przepraszam za wczoraj. Otwórz to pogadamy.

- Nie mogę otworzyć, bo mnie tam nie ma.

- Jak to? To gdzie ty jesteś?

- W pociągu.

- Co!? - krzyknął do telefonu.

- Wracam do domu. Aparat, który mi wczoraj podarowałeś znajdziesz na recepcji. Należy do Ciebie. Muszę kończyć. Pa. - rozłączyłam się szybko, by nie zdążył nic powiedzieć. Dzwonił jeszcze kilka razy, ale już nie odbierałam. Nie chciało mi się tłumaczyć i słuchać jego kazań. Gdy wróciłam do domu, było już prawdopodobnie po meczu w Lesznie, wtedy zaczęli do mnie wydzwaniać Przemek z Grześkiem. Na przemian. W końcu nie wytrzymałam i odebrałam.

- Przemek! Dacie mi w końcu święty spokój?!

- Gdzie ty jesteś?

- We Wrocławiu.

- Ale jak to? Dlaczego wyjechałaś?

- Bo tak. Dzięki za te dwa dni, miło było was poznać. Pa.

Poszłam pod prysznic i położyłam się do łóżka.

Przepraszam za to, że taki krótki, ale brak weny, więc rozdział wymęczony. Ale obiecałam, że będzie, więc dodaję. Następny pojawi się prawdopodobnie jutro lub pojutrze. Proszę o komentarze, to mnie motywuje, nawet te negatywne. Chcę wiedzieć, jak oceniacie moją pracę. Pozdrawiam ;-)