4.

- A dogadam się z nim po angielsku? - zapytałam.

- Tak, jest z Australii. W sumie po polsku też rozumie, ale gorzej mówi. Chodź, pójdziemy do niego. - odpowiedział Przemek i pociągnął mnie za rękę.

- Fajnie, że jestem cała mokra.

- Ładnie wyglądasz.

- Tak uważasz?

- No. - uśmiechnął się do mnie. - Troy! Poznaj Hanię. Hania - Troy. - chłopak podał mi rękę. - O chyba woła mnie Piter, będę uciekał. Trzeba się przygotować. - dodał, zostawiając nas samych. Zabiję go za to.

- Co tam? Od dawna interesujesz się żużlem? - zapytał Troy.

- Emm, nie. Jestem tu przypadkowo. Nigdy wcześniej nie byłam na żużlu.

- Podoba ci się?

- Tak, bardzo. A ty od dawna interesujesz się żużlem? Co ja gadam, na pewno. Przecież jesteś żużlowcem, więc na pewno długo się tym interesujesz... - zawsze jak się denerwuję mam tzw. słowotok, gadam dużo i od rzeczy. Czułam jak robię się czerwona. Chłopak tylko patrzył na mnie z dziwną miną, po chwilii się uśmiechnął.

- Dokładnie. Kurde, muszę uciekać, bo zaraz zaczynamy. Zgadamy się później, jak coś. Pa!

- Okej, pa. - odpowiedziałam i wróciłam do parkingu. Po chwilii dołączył do mnie Przemek.

- I jak Ci poszło? - zapytał, natomiast ja nie odpowiedziałam. Spojrzałam tylko na niego z miną mówiącą 'nie pytaj'. -Na pewno nie było tak źle. Pogadać z nim?

- Nie! Ty już nic nie rób! - Pawlicki się uśmiechnął i zaprosił mnie do swojego boksu. Jednak ja odmówiłam, poszłam na trybuny. Stamtąd widziałam lepiej. Żałowałam, że nie mam ze sobą swojego aparatu. Mogłyby wyjść łądne zdjęcia. Grzesiek, i tak cię zabiję. Ostatecznie sparing wygrała Unia Leszno. Wszyscy dookoła mówili tylko o jutrzejszym meczu, podobno jakiś ważny z Falubazem. Wróciłam do chłopaków, do parkingu. Usiadłam w boksie Grześka, który się przebierał w szatni. Podszedł do mnie chłopak, Darcy, którego poznałam przed treningiem.

- Jeszcze raz przepraszam, że Cię oblałem.

- Spokojnie, zaczynam się przyzwyczajać. - uśmiechnęłam się.

- Jak to?

- Rano Grzesiek chciał mnie obudził, więc wylał na mnie wiadro wody. - Darcy zaczął się śmiać.

- Żartujesz.

- Niestety nie.

- A to ty z Grześkiem...?

- Nie! Nie! Znamy się od wczoraj.

- Aha. To do zobaczenia kiedyś!

- Pa. - w tym momencie do boksu wszedł Grzesiek.

- Gotowa? - zapytał.

- Gotowa. 

- To ruszamy. Wieczorem jadę z chłopakami na pizzę, jedziesz z nami?

- Nie.

- Dlaczego?

- A po co mam tam z Wami iść?

- Żeby miło spędzić czas. Chodź, wracamy do hotelu. - 20 minut później byłam już w swoim pokoju. Czytałam książkę, gdy usłyszałam pukanie do drzwi. Oczywiście to był Grzesiek.

- Już się stęskniłeś?

- Bardzo. Mam coś dla Ciebie. - podał mi ładnie zapakowane pudełko.

- Z jakiej okazji?

- Przeprosiny?

- Taa otworzę, a w środku pewnie jest bomba.

- Przysięgam, że nie. Otwórz. - zrobiłam tak jak powiedział, rozerwałam papier i wyjęłam piękną lustrzankę.

- Nie mogę tego przyjąć.

- Dlaczego nie? Zniszczyłem ci tamtą, więc odkupiłem.

- Ale ta jest 2 razy droższa!

- Nie marudź. 

- Dziękuję. - odpowiedziałam, on nastawił policzek, bym dała mu buziaka. Tak uczyniłam.

- Wiedziałem, że mnie polubisz.

- To wcale nie znaczy, że Cię lubię.

- Właśnie, że tak. Ok, idę się przebrać, za 15 minut widzimy się na dole?

- Ok. - odpowiedziałam i poszłam się przebrać. Chwilę później zeszłam na dół, gdzie czekał już Grzesiek z Pawlickimi i...Troy'em! Poszliśmy do pizzeri, gdzie zamówiliśmy jedzenie. Świetnie się bawiliśmy, ja ciągle pstrykałam zdjęcia swoim nowym aparatem. Zdziwiło mnie, gdy co chwilę podchodziły do nas dziewczyny, by zrobić sobie z chłopakami fotki. Na mnie patrzyły z dzwiną miną, tak jakby chciały mnie zabić.

- Jesteście aż tak sławni? - zapytałam z lekką ironią. 

- Jesteśmy aż tak przystojni. - odpowiedział Grzesiek.

- Tak ty szczególnie. - Troy z Piterem poszli do baru, w tym momencie zadzwonił do mnie telefon, był to mój starszy brat. Odeszłam od chłopaków i z nim rozmawiałam. Godzinę później wróciliśmy do hotelu. Poszłam pod prysznic, przebrałam się w piżamę, usiadłam na łóżku i przeglądałam zdjęcia z dzisiejszego wieczoru, gdy do pokoju wszedł Grzesiek.

- Puka się. - powiedziałam.

- Podoba ci się Troy? - zapytał. "Przemek, już nie żyjesz!" pomyślałam.