tyk.

Może to tykanie doprowadzi mnie do szaleństwa.

Może to tykanie pomoże zasnąć.

Może nie pozwoli zmrużyć oka,

a może zadziała jak tabletka na sen, którą obiecałam odstawić jakiś czas temu.

Nieprzespane noce, zapuchnięte oczy, krew błękitna. A nie chciałeś wierzyć.

Może sprawiam wrażenie osoby na wskroś depresyjnej, ponurej, a może i niezrównoważonej. Nie obchodzi mnie, czy wiesz o czym piszę, czy T O rozumiesz.

Mnie jest lżej, nawet jeżeli uważasz to za często używany, tak zwany 'szczyt głupoty'.

A co do Ciebie kochana..cieszę się, że to czytasz. Należysz do zacnego grona naprawdę nielicznych osób, którym dałam klucz do mojej głowy. A może nawet i duszy. Chociaż jedno z drugim się nie kłóci. Tu chodzi tylko o inną perspektywę. I nie wiem czy rozumiesz, ale nie o to chodzi. Wiedz, że o Tobie myślę.

I tęsknię potwornie.

35,1 C. Ból rozrywający czaszkę.

Jest wczoraj, godzina 23:58. Pada deszcz.

Wracaj.

Betony zostały zdewastowane.

Wracaj! Znajdziemy sobie nowe sacrum.

Są takie dni.

Dni rozbitych szklanek, niedokończonych papierosów.. Dni uciekania przed samym sobą, przed problemami, dni nauki, czytania, pisania, recytowania. Dni, w których krztuszę się herbatą, jem za dużo cukru i w których sama jestem jak cukier, bo jestem tak otępiała i zmęczona, że zdecydowanie jest mi wszystko jedno. Żarówka się przepaliła, zapadła ciemność.