Z Marceliną

Podoba mi się to zdjęcie i moje jasnoniebieskie oko. Paradoksalnie, o Marcelinę byłam zazdrosna najbardziej, choć totalnie nie powinnam.

Ale właściwie, jeśli miałabym być jedną z wielu, które podrywał, to już chyba lepiej nie być wcale.

I znów mi się dupek śnił, wcale mi się to nie podoba. Jak już się śni, to mogłabym chociaż tego nie pamiętać.

Zatem... Boże Narodzenie.

Chyba wreszcie zrozumiałam, że czas przestać uciekać od uczuć i pozwolić się im narodzić w sercu. Co z tego, że będzie bolało? Już boli. Ale coś we mnie pękło w ciągu ostatniego miesiąca, zupełnie niespodziewanie, bez ostrzeżenia. W murze otaczającym moje serce zrobiła się wielka szpara, jak ta w "Doktorze Who" i wyciąga mnie ze środka. I choć próbuję się zasłaniać rękami i nogami, to już za późno. Bo w moim Sercu narodziła się Nadzieja i muszę przestać się oszukiwać, będzie we mnie siedzieć, dopóki nie wyjadę.
Szaleństwo i irracjonalizm, znowu.
Pewnie wyleję jeszcze sporo łez, ale nie mam siły się przed tym bronić. Chcę się bawić w miłym towarzystwie, tańczyć, pić i śmiać się. Chcę potem oglądać zdjęcia i z pewnym zdziwieniem stwierdzać, że wyglądałam pięknie i szczęśliwie. A że gdzieś w środku boli, bo jakiś palant, to trudno.
Nieważne.
To wszystko jest nieważne, bo przecież i tak wyjadę. On mnie przecież nie zatrzyma, to nie jest jakaś porypana komedia romantyczna.

Heh, w zeszłym roku życzono mi głównie obrony pracy mgr i wyjazdu. W tym roku - faceta. Wspaniale.

Kocham Sandersona i jego powieści.

A jutro do Wrocławia, choć trochę się boję.