Takie tam z Fabichem

Przegrałam.

O czwartej nad ranem siedziałam na ławce wstrząsana szlochem czując się żałosna i strasznie niekochana (paradoksalnie kilka minut wcześniej żegnałam się z ostatnim z ośmiu facetów, z którymi siedziałam tej nocy (była też Marcelina, którą coraz bardziej lubię)).
Znów jestem na etapie tłumaczenia swemu sercu, żeby się uspokoiło, bo to, co czuje, to tylko chemia, nic więcej. Szybko mi poszło, tym razem nic się nawet nie zaczęło i nie zacznie.

Trociny zamiast mózgu, dziura zamiast serca.

"Miłości nie ma, jest Kim Wąsik.", taka prawda. Przynajmniej dla mnie.

Wiem tylko, że muszę wyjechać, bo przecież co mnie tu trzyma? No właśnie. Sama muszę o siebie zadbać.

Na "Hobbicie" bawiłam się świetnie, głównie dzięki wymianie komentarzy z Piotrkiem. Legolas leciał na kodach, to pewne.

Zakochany w sobie pedał. A mi się strasznie podoba i mnie kręci, i intryguje, i nic na to nie poradzę.