Nad ranem, zostałam mile zaskoczona, przyjechała kuzynka ze swoim chłopakiem. Co prawda, od wypadku Adama nie miałam chłopaka, dlatego fakt, że na moich urodzinach bedzie obcy mi chłopak nie uszczęśliwił mnie,  ale starałam się o tym nie myśleć. Później nadjechała reszta kuzynostwa. Byli zaskoczeni moim wyglądem. Wyglądałam bardzo dojrzale. Gdy nastał wiec wieczór, postanowiliśmy pójść do baru. W czasie drogi,  przechodząc koło domu, w którym zamieszkali nowi sąsiedzi, naszła mnie dziwna myśl, ale potem jakoś ocknęłam się i poszłam dalej. Dochodząc do baru, zobaczyłam sylwetkę podobną do mojej przyjaciółki. Na początku myślalam , że to nie ona, ale zbliżając się do postaci doznałam szoku, wpadłam na nią i zaczęłam krzyczeć. Była to Ola, wtedy uznałam, że był to chyba najlepszy prezent tego wieczoru. Potem usłyszałam jeszcze lepszą wieść. Moja przyjaciółka, nie była chora na białaczkę. Lekarze wzięli badania innej osoby. Miała wracać do Polski, miesiąc od przyjazdu do Stanów, ale nie miała środków finansowych. Dlatego, tak długo to trwało. Od tego momentu towarzyszyła nam Olka. Chyba nawet spodobała się mojemu kuzynowi, bo robił do niej końskie zaloty, jak my to mówiłyśmy. Około godziny 21, Ola i mój kuzyn wyszli na spacer, wiedziałam że mojej psiapsi się nic nie stanie, bo Sebastian, moj kuzyn, jest człowiekiem spokojnym i miłym. Minęła godzina, kiedy wrocili. Postanowiłam, że pójdę na chwilę do domu, bo bylo dosyć zimno i nie zaszkodziłoby, gdybym ubrała się trochę cieplej. Po drodze spotkałam grupkę kumpli, którzy zaśpiewali mi sto lat. Mówili, żebym z nimi zostala, że zaraz przyjdzie do nich jeden znajomy mi chłopak . Nie zastanawiałam się, kto to może być, bo byłam pewna, że jest to mój znajomy, który kupił mi fajki i piwo, tamtego głupiego piątku. Więc nie czekałam i poszłam do domu się ubrać. Szłam powoli, gdy nagle zza furtki wyszedł jakiś chłopak i dokładnie z tej furtki, w której mieszkali nowi sąsiedzi. Nie patrzałam dokładnie, na niego, było mi tak zimno, że nie obróciłam glowy  w jego stronę. Poszłam dalej i nagle usłyszałam wołającą kobiętę " Adam ! Zapomnialeś prezentu!". Wtedy przed oczami ukazał mi się cały świat. Naszła mnie głupia myśl , że to może moj Adam. Obrucialam się i usiłowałam dogonić idącego z przodu chłopaka. Nie udało mi się. Zawróciłam wieć jeszcze raz do domu,  po bluzę, z myślami pełnymi w głowie. Idąc tak to kuzynostwa, jeszcze raz przechodziłam koło moich znajomych. Zawołali mnie, więc podeszłam, bo nie wypadało ich tak olać i pójść dalej. Rozmawiałam z nimi tak gdzieś z piętnaście minut, gdy nagle jedenen z nich powiedział że mają dla mnie mega, ful , wypasioną niespodziankę. Byłam pewna, że nic nie jest w stanie mnie już zaskoczyć, bardziej niż powrót Oli. Nagle, mój kolega zawołał "ADAM". Wyszedł zza drzewa jakiś chłopak. Był wysoki, miał czarne włosy, gdy się zbliżył doznałam szoku. Był to mój Adam, ktory "umarł" w parku. Powiedział do mnie : " kochanie, wiem, że źle postąpiłem , ale czy dasz mi jeszcze jedną szanse?". Zamurowało mnie, nie wiedziałam co powiedzieć, nagle on jeszcze raz się odezwał " wiem, myślałaś, że zmarłem, a tak na prawdę, wtedy kiedy ty byłaś u mnie, aby mi wszystko powiedzięc i przeprosić, ja byłem u Ciebie,  po to, aby sie z tobą pożegnać, bo wyjeżdżałem do babci. Wiem dziwnie to wyglądało, ale w ten piętek wyrzuciłem nocą telefon do rzeki, ponieważ byłem zdenerwowany. Nie miałem numeru do Ciebie, nie mogłem się skontaktować, próbowałem wysyłać listy, ale chyba wysyłałem na zły adres."wciąż byłam zszokowana. Nagle otrzeźwiałam z tych wszystkich myśli i się uśmiechnęłam " wiesz co ? Jak ja bym mogła odmówić, tym zielono niebieskim oczom ?"

NO I KONIEC :>

+ tak wiem mówiłam że dodam jutro, ale jednak dodałam dziś.

jak się podobało. ?

jeżeli chcecie żebym pisała dalej to mówcie.

odpowiem<3