A gdyby tak zacząć prosto składać zdania, proste słowa, proste myśli. W zaułkach umysłu przestać błądzić i oszukiwać siebie. Oddać się chwili i przestać uciekać. Zbyt proste, zbyt trudne. Co wydaje się być najłatwiejsze staje się poprzeczką nie do przeskoczenia. Szukam drogi w powierzchni sufitu, z poziomu podłogi. Wzrok tępo wlepiony w ciszę, wyznaczam drogę myśli swych przez przystanki pamięci. Bez gumki do mazania wyznaczam trasę ołówkiem. Odległość niewielka, a ja jak w labiryncie. Gdy wystarczy jedno słowo, znajdę tysiąc zamienników, które absolutnie nie oddadzą tego, co chciałabym, by padło z mych ust. Zlepek niepotrzebnych przerywników. Zamęt i huragan w nieprzerwanym milczeniu. Oddech wyrównany, obserwacja przeprowadzona. Żadnych niekontrolowanych ruchów. Bez zmian. Nadal cisza. Zamilcz.

Drżenie dłoni, drżenie myśli i powietrza. Prowadź mnie drogą, którą idziesz Ty. Nie sprowadź na manowce. Liczę owce. Spać nie mogę, raz, dwa, trzy. Kopytkowe się skończyły, teraz liczymy te puchate, koty czarne. Zielone oczy kota znikad. Moje oczy świecą nocą w akompaniamencie Twojego spojrzenia. Otwieram więc okno, wsłuchując się w muzykę cienia. Nie masz go.  Znikasz na horyzoncie, tam gdzie zawsze zawieszam swój wzrok. Teraz znasz już odpowiedź, wiesz, co widzę patrząc tam.

And you will never know
I will never show
What I feel What I need from you.