Wiosna.

I jak tu być normalnym? Choćby się chciało- nie da się. Wiosnę witałam niewyspaniem, bólem głowy (ale to nieważne!) i nie zamawianiem w McDonaldzie ;D Ale zanim była niedziela, był jeszcze wieczorowy Kraków w czwartek, słoneczny piątek oczekujący na sobotę i w końcu sobota, iście zajebista, mimo zmuły w pociągu i tego, że o 15 zaszło słońce. W Gliwicach ponoć już byłam kiedyś, I. tak mówi i O. tak mówi, ale poznawałam je na nowo. Nic tego tak nie udowadnia jak to, że przejechałam 5 m taksówką na miejsce wydarzeń ;) hahaha

Całkiem przyjemne miasto i dworzec mają ładny... zapiekanki otwarte 24h i ikarusy do Katowic ciepłe, usypiające! To mi się podoba. Tylko szkoda, że ten sklep z butami był zamknięty o 6 rano. Albo szkoda, że go nie zauważyłam dzień wcześniej.

Jestem zmęczona, wciąż niewyspana i lekko zakręcona. 5 lat... wspaniałe 5 lat i jeszcze wiele wiele więcej przed nami... nie może być inaczej. Już nie. Brak odwrotu, brak wyjścia, życie w dwóch światach. Stety niestety. Bardziej stety- zawsze i tak. Brak mi słów... wiem, że uczestniczę w czymś niesamowitym i umiem to docenić. Gdyby... byłabym kimś innym, w innym miejscu i czasie też, z innymi ludźmi. A lubie to jaka jestem, lubię moje koncertowiczki i ich... Czy 5 lat temu myślałam, że wszystko się tak potoczy? Nigdy.

Wierzę, że wszystko jest po coś i ktoś nad tym czuwa, wierzę w to, że kiedy niczego nie oczekujemy dostajemy najwięcej, wierzę, że to co niewypowiedziane cenniejsze jest niż wszystko inne. Jestem już duża, rozumiem więcej, widzę więcej, wiem więcej i chcę mniej.

'Nie ma mowy' Normalsi- nie do uwierzenia, że to był przypadek. :)