Pada deszcz, nadchodzi jesień, krople biją o szyby mego biura wygrywając złowieszczą pieśń. Blask dogasającego papierosa, odbija się słabym światłem w jednej z wielu butelek leżących na stole. Bez zajęcia, bez papierosów bez nadziei. Zapach stęchlizny, zmieszany z aromatyczną nutą tytoniu, cichy chrobot myszy niemal całkowicie niknący pośród deszczowej muzyki, stara lampka probująca swym słabnącym światłem rozproszyć mrok który zaległ w pokoju. Zdjęcia, zdjęcia osób które znikły tak jak.znika śnieg wraz z nadejściem wiosny. Moja twarz, oparta o dłoń, oczy wpatrzone w stojący na stole kieliszek. Myśli pogrążają się w matni, nikną pośród ciemności. Wtem pukanie do drzwi, pukanie pełne zdecydowania. Klamka opada w dół, słychać upiorne skrzypienie zawiasów. Drzwi otwierają się, do środka niespiesznym krokiem wchodzi postać, bez słowa zdejmuje z siebie przemoczony płaszcz wieszając go na ścianie, mimo ciemności dokładnie wie gdzie jest wieszak, tak jakby był u siebie. Sylwetka zbliża się do mnie, po chwili jest już na tyle blisko że zaczynam dostrzegać rysy twarzy, czarne jak smoła włosy, gładko ogoloną twarz i przenikliwe brązowe oczy, łudząco przypominające moje własne. Spoglądamy na siebie przez chwilę, nasze spojrzenia się spotykają.
Kim jesteś?
Mój głos brzmi obco jakby nie pochodził z moich ust, dźwięk niczym echo rozchodzi się po pokoju by po chwili zniknąć.


https://youtu.be/hwDzbZcUTok