Wbiegł w las, drąc kurtkę o gałęzie które wyglądały jakby chciały go zatrzymac. Biegł dalej, wciąż słysząc tupot obcych butów i trzask łamanych gałęzi. Niestrudzenie parł naprzód, potykając się w ciemnościach o wystające, konary. Tupot obcych butów, ustał na chwilę, bohater również przystanął nie wiedząc co się dzieje. Narastającą ciszę przerwał wrzask, przerażająco ludzki krzyk bólu, potem kolejny i jeszcze jeden, aż w końcu wszystko umilkło. Pobiegł dalej, aż dotarł do niewielkiej leśnej przecinki, spojrzał w niebo na ogromny krwisto czerwony księżyc, był dużo bliżej niż zazwyczaj wydawało się iż możnaby chwycić go dłonią. Blask księżycowej poświaty padł na ostrze siekiery wystające z pobliskiego pniaka, ostrze skąpana było w czerwonej cieczy, gdy podszedł bliżej poczuł metaliczny słodko cierpki zapach krwi. Krew była wszędzie w okół. Przerażenie jakie poczuł było niewyobrażalne, nogi ciążyły jakby były z ołowiu, w gardle miał ogromną gule której nie mógł przełknąć, oczy zalały się łzami. Mrok gęstniał w około niego, powietrze zaszło zapachem śmierci i rozkładu, było tak cicho że słyszał bicie swego serca zdawało mu się tak głośne jakby ktoś bił w dzwon na kościelnej wierzy. Pojawiła się przed nim postać, upiór skąpany był w mroku który osiadł na nim tworząc swoisty płaszcz, miał na sobie kaptur z którego wystawały jelenie rogi. Zbliżył się do pienka i jednym ruchem swej przegniłej ręki wyrwał siekierę. Bohater nie miał siły biec, z obojętnością w oczach patrzył jak, upiór unosi ostrze jak przymierza się do ciosu. Siekiera opadała wprost na jego głowę gdy wtem zatrzymała się, dziesięć centymetrów od jego czaszki. Mrok ruszył w jego stronę, oplótł jego ciało wdarł się do serca do umysłu, rozdzielał jego duszę. A gdy mrok opadł nie pozostało po nim nic, choćby jednego włosa, mrok wrócił do upiora. A ten odszedł w stronę lasu.
http://m.youtube.com/watch?v=b7Ef2ik_b2A
Ktoś tęsknił?