Zwrócony notatnik

Wpadła do ciemnego wnętrza chatki i natychmiast zatrzasnęła za sobą drzwi, by nie dopuścić szalejącej wichury za próg. Czym prędzej położyła trzymaną w rękach dziewczynkę na pryczy i okryła ją kocami. W kąt poleciały torba oraz zużyty płaszcz razem z grubą chustą i rękawicami. Dorzuciła z niewielkiego stosu parę drew do dogasającego ogniska.
Dłuższą chwilę męczyła się z roznieceniem choćby maleńkiego płomyka z żaru. W końcu w małym pomieszczeniu zapłonął ogień, a ona zabrała się za przygotowywanie ciepłego posiłku. Gdy już warzywa bulgotały cicho w garnku zapaliła świecę i otworzyła książkę odkładając na bok czarne pióro- zakładkę.

Świeca prawie się dopaliła, w chatce nadal było słychać tylko gotującą się wodę i, raz na dłuższą chwilę, cichy szelest przewracanej strony. Podskoczyła o mały włos nie przewracając ogarka na stół, gdy ciszę przerwało pukanie do drzwi.
Przekrzywiła głowę wpatrując się w drzwi i z ociąganiem zamknęła książkę nie zapominając o tym, by między stronice wcisnąć pióro. Poprawiła na ramionach koc, w myślach złorzecząc na wszelkiej maści złośliwe duchy pukające do drzwi w tak podłą pogodę, i otworzyła drzwi na tyle by spojrzeć na werandę.
Na trzeszczących deskach, przestępując z nogi na nogę stał jakiś wieśniak. Ogromny kapelusz miął nerwowo w rękach, a wiatr targał bez litości jego posiwiałe włosy i przykrótki płaszcz. Oderwał wzrok od swoich stóp by spojrzeć na nią. Skinął głową mamrocząc coś na wpół przypominające przeprosiny, na wpół przywitanie.
-Czego tu szukasz? - otworzyła drzwi nieco szerzej, na tyle by w szparze między nimi a futryną zmieściła się jej głowa.
Z niewiadomych powodów wieśniak skinął znów, tym razem nieco głębiej. Jego usta poruszyły się, ale wyjący wiatr zabrał ze sobą wszystkie słowa.
-Słucham? - zmarszczyła brwi, wyciągnęła szyję, by wychwycić choć kilka słów z mamrotaniny przybysza.
-Bo mi baba w wiosce mówiła& żem to znalazł kiedyś. I mi baba mówiła coby oddać. -bąknął nieskładnie- Jo żem myślał, że się nic nie stanie jak to wezma. Ale mi wczora krasula padła. To mi baba gada coby oddać bo inne licho do dom przylezie.
W miarę jak wieśniak mówił otwierała drzwi coraz szerzej. W końcu, gdy ostatnie słowa zniknęły w huczącym wietrze stała na środku progu z rękoma skrzyżowanymi na piersi.
-To jo oddaje! - wyraźnie zlękniony jej postawą wyjął zza pazuchy gruby notatnik z wystającymi z niego kartkami.
Niczym głodne zwierzę wyrwała mu go z rąk, wywołując w nim jeszcze większy lęk. Cofnął się o pół kroku i zleciał z werandy prosto w kałużę przy schodach. Pozbierał się czym prędzej, nie spuszczając rozszerzonych oczu z jej sylwetki -nie miał odwagi spojrzeć w oczy.
-Jo oddał! Wszystkie kartki są! Nico żem nie czytał jak matkę kochom!
Zerknęła na okładkę, nie ośmieliła się otwierać jej tutaj, na dworze. Wszystkie kartki, notatki, rysunki diabli by wtedy wzieli. Rzuciła ostre spojrzenie na kulącego się w kałuży wieśniaka.
-Dobrze, że oddałeś! -krzyknęła, nie tyle po to, by go dodatkowo nastraszyć, ale by cokolwiek usłyszał.- Jak mi choć jednego skrawka pergaminu brakuje to pożałujesz!
Wieśniak zakrzyknął tylko w przestrachu i rzucił się do ucieczki, gubiąc po drodze spory kapelusz. Ona patrzyła za nim z zimną satysfakcją w oczach, a gdy zniknął jej z widoku, zatrzasnęła z hukiem drzwi za sobą.
Z westchnieniem rzuciła księgę na stolik, pacnięcie grubej okładki o drewno wzbudziło wiercenie się stosu koców na pryczy. Dziewczynka otworzyła zmęczone oczy i spojrzała na nią pytająco.
-Oddał skubany. -mruknęła przepraszającym tonem. Dla dziewczynki to najwyraźniej w zupełności wystarczyło, bo posapując cicho przewróciła się na drugi bok i wszelki ruch pod kocami ustał.
Usiadła przy stoliku i w zamyśleniu postukała w okładkę. Na palenisku coś cicho strzeliło.
-To co? Chyba wracam do pisania? - zapytała jakby samej siebie.