Czuję się jakby była 20 w niedzielę...
Co się stało, że zostałam sama? (Jest pewna osoba, ale strasznie to przeżywa. Dlatego nie chcę jej tym obarczać.)
Inni mają własne sprawy, nie mają ochoty tłumaczyć mi czegoś tysiąc razy.
Po gimnazjum, w nowej szkole nie chciałam, żeby ktoś wiedział o moich przypadłościach. Miesiąc po rozpoczęciu roku, na wycieczce, powiedziałam to sama, bo nie umiałam trzymać tego w sobie.
Ale nikt nie chce za to odpowiadać, nikt nie chce obwiniać samego siebie, że pewnego dnia mogę tego nie wytrzymać fizycznie. Każdy myśli, że jak odwróci się do mnie plecami, to już nie jest odpowiedzialny. Prawdziwe.

Znalazłam coś, adekwatnego do sytuacji...
To było dawno, bardzo dawno. Przed wydarzeniami których nie chcę pamiętać.

"- Życzę Ci żebyś po prostu był szczęśliwy i żebyś nigdy się nie zmienił, bo jesteś wyjątkową zajebistą osobą. Dzięki, że to wszystko piszesz, że jesteś dla mnie miły. I dziękuję, że chcesz mi pomagać. I chociaż będziesz kolejnym, który pozostawi po sobie niewytłumaczalnie dziwną pustkę, to bardzo się cieszę, że jesteś teraz.
- Czemu miałbym zostawić pustkę ?
- Bo odejdziesz, jak każda inna osoba. Prędzej czy później. A po każdym kto był dla mnie jak ty, zostaje właśnie coś takiego - mimo tego, że za bardzo się nie znamy to będzie mi Ciebie w pewien sposób brakować.
- Dlaczego od razu zakładasz najgorsze ?
- Żeby później się nie zawodzić
- Nawet nie wiesz jak zależy mi, żeby jakoś ci pomóc
- Obiecasz mi coś ?
- postaram się
- Uśmiechniesz się tak jak wtedy i przytulę cię, ok ?
- Spróbuję
- Błagam cię uśmiechnij się. Chcę znowu zobaczyć twój piękny uśmiech..."

Obiecałeś? Nie, nie musiałeś, jestem realisktą.

Tylko, że coraz lepiej wiem na czym polega życie.
Ludzie czasami przychodzą, odchodzą często.