16 lipiec

 Każdy jest chyba inny, ale wszyscy potrafią ranić równie dobrze. Obietnica została dana. Ja nie potrafię mówić o swojej krzywdzie, chyba że tu. Nie prosto w oczy, prosto z serca. To boli, boli bardziej niż przyzwyczajenie się do niej. Boli bardziej. I będzie bolało. Dziennie tracimy kogoś, kogoś nowego poznajemy, i choć nie damy rady poznać wszystkich dookoła staramy się, aby było jak najlepiej. Mi to nigdy nie wychodziło i wątpie żeby kiedyś zaczęło. Będe tęsknić, będe płakać, ja o tym wiem i wiem, że jest to nieuniknione. Chwila ja już tęsknie. Zdecydowanie za szybko przyzwyczajam się do ludzi, którzy choć nie chcą, muszą opuszczać swoje miejsce. Niby nie na zawsze, ale to dla mnie jest na zawsze. Bo ból jest na zawsze, bo ludzie czują zawsze. Niektórzy. Nastawiam się na dobre zakończenie mojego życia. Czy jest to realne, czy nie. Może kiedyś wyzdrowieje. Może mi to kiedyś przejdzie. A może w ogóle się nie zmienie. ale to co czuje w środku, ta taka samotność, której nie ma choć jest, będzie, będzie ze mną do końca. Bo była od początku.