Wiecie z czym mam zawsze największy problem, kiedy zaczynam pisać notkę? Ze wstępem. Zawsze to samo - od czego by tu, cholera, zacząć? Pewnie nie tylko ja tak mam... :)

Ostatnimi czasy moje życie zaczęło nabierać dawnych kolorów. Jednocześnie coraz wyraźniej widzę, jak wiele rzeczy kiedyś poświęciłam, dla czegoś, co kompletnie nie było tego warte. Teraz już wiem, że nigdy więcej nie popełnię takiego błędu. Zostawiam za sobą to, co było, skupiając się już jedynie na tym co jest i tym, co kiedyś będzie.

Jedną z najgorszych rzeczy jest popadnięcie w rutynę - ciągle te same zajęcia, te same twarze, a tak naprawdę nie dzieje się nic, co w jakikolwiek sposób mogłoby człowieka zaskoczyć. Rutyna niszczy od wewnątrz - osoba staje się coraz bardziej ponura i przygnębiona, coraz rzadziej się uśmiecha i ma coraz mniej ochoty na zrobienie czegokolwiek. Popadnięcie w rutynę jest pierwszym krokiem do depresji.

Dlatego też staram się uciekać od monotonii w życiu, spotykając się z różnymi znajomymi, poznając nowych ludzi i robiąc to, co lubię. Czasem warto jest pomyśleć o sobie, nie starając się jedynie dogodzić wszystkim dookoła, a w szczególności tym, co w ogóle nie potrafią docenić tego, co dla nich robisz. Wszystkim i tak nie da rady dogodzić, zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie z ciebie niezadowolony.

Co do nowopoznanych ludzi, było ich w ostatnim miesiącu naprawdę dużo, ale chyba na szczególną uwagę zasługuje spośród nich ta Pani, która jest ze mną na zdjęciu powyżej - przedstawiam Wam (tym, którzy jeszcze jej nie znają, rzecz jasna) Pamelę, którą znam od niecałego miesiąca, a obecnie mam wrażenie, jakbyśmy się znały już od bardzo, bardzo dawna i zawsze świetnie się dogadywały :) I jakoś tak wychodzi, że nie potrafimy wytrzymać bez co najmniej dwóch spotkań w tygodniu ;) Moja "Mamcia-Pamcia" (nie pytajcie :D) :*

...

Mimo, że ostatnimi czasy zgranie Naszych wolnych terminów graniczy niemalże z cudem, jestem naprawdę szczęśliwa, że w końcu zaczęło Ci się układać i znalazłeś kogoś, kto daje Ci uśmiech każdego dnia. Ale ostrzegam - jak o mnie zapomnisz, bądź zrobisz to, co kiedyś zrobiłam ja, dostaniesz takiego kopa w tyłek, że od razu sobie o mnie przypomnisz. Strzeż się zatem :*

...

Nie wiem już, co mam robić, żeby było dobrze, po prostu normalnie... Może po prostu potrzebujesz więcej czasu? Mimo, że nie mam już do Ciebie żalu, wiem, że wciąż coś sprawia, że nie potrafisz po prostu udać, że nic się nie stało. To przykre, choć poniekąd nawet Cię rozumiem... Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś wszystko wróci do normy. Do tego czasu najwyraźniej muszę uzbroić się w cierpliwość i po prostu to przeczekać... Obym dała radę.

...

Przyjemnie jest nieraz sobie pomarzyć, czy pomyśleć o tym, "co by było, gdyby...". Gorzej jest, kiedy nagle sobie uświadamiasz, że rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej - spadanie z obłoków na ziemię, z powrotem do szarej rzeczywistości, jest bardzo bolesne. A ja mam najwyraźniej za dużo czasu na myślenie, bo ostatnio ciągle boli mnie tyłek. I bynajmniej nie miało być to śmieszne.