Tak, wiem - wszyscy teraz wrzucają zdjęcia z festiwalu, więc w sieci jest ich setki, a nawet tysiące.

Moje może i niczym specjalnym się spośród nich nie wyróżni (poza tym, że z powodu braku statywu, jest lekko nieostre), ale to nie jest istotne. Biorąc pod uwagę, ile się namęczyłam, żeby znaleźć odpowiednie ustawienia w aparacie, aby cokolwiek było widoczne na zdjęciach - i tak jestem z siebie zadowolona ;)

A to jest chyba w tym wszystkim najważniejsze, prawda? Przynajmniej ja tak to odbieram. Zdjęcia robię nie po to, żeby zachwycić nimi jak największą liczbę osób. Robię je dla własnej przyjemności i satysfakcji, którą czerpię z każdego, w miarę udanego ujęcia :) A powodów do radości w życiu, nawet tej najdrobniejszej, nigdy nie za wiele.

...

Swoje życie określiłabym obecnie tylko jednym słowem, które jednak w pełni oddaje wszystko, co ostatnimi czasy się dzieje - dziwne. Po prostu. Niby z jednej strony problemy, zamiast się rozwiązywać, mnożą się z coraz większą prędkością, ale z drugiej strony coraz częściej znajduję powody do śmiechu, radości, zadowolenia... Czasem mam wrażenie, że zaczynam się uodparniać na to, co dzieje się wokół mnie. Jeszcze do niedawna wystarczyła nawet drobnostka, by wyprowadzić mnie z równowagi, doprowadzić do łez. Teraz coraz częściej czuję, że po prostu wszystko po mnie spływa. Nie potrafię się do końca niczym przejąć, nawet, jeśli teoretycznie powinnam... Zupełnie, jakby ktoś naszpikował mnie jakimś środkiem znieczulającym. Nie wiem, co mam o tym myśleć. A może to i lepiej...?

To przykre, że ludzie potrafią się nagle tak zmienić. Ludzie, o których sądziło się, że zna się ich na wylot... Życie potrafi zaskakiwać - wciąż nie zapomniało, jak się to robi. Dawanie kopa w tyłek też jak zawsze znakomicie mu wychodzi.

Obyś później tego nie żałował.