Kolejna bezsenna noc, wypełniona ponurymi i bezsensownymi myślami. Powoli zaczynam się do tego przyzwyczajać - nie pamiętam już, kiedy ostatni raz spałam w nocy. Zazwyczaj albo przesypiam całe dnie, albo robię sobie kilkugodzinne drzemki, gdy po powrocie do domu nie jestem już zdolna do czegokolwiek. Ile tak jeszcze pociągnę? Nie wiem. Na razie jakoś daję radę, więc chyba nie jest jeszcze aż tak źle, jakby być mogło... No, nieważne.

W każdym razie - zaczynam powoli się przyzwyczajać do sytuacji, w jakiej się znalazłam. Powoli, malutkimi kroczkami, zaczynam sobie wszystko na nowo układać - plany, marzenia, ambicje... Jednak nadal jest ciężko. Nadal nie potrafię zrozumieć tego, co się stało... a przede wszystkim - dlaczego się stało. Chociaż nie sądzę, aby było mi łatwiej, gdybym zrozumiała. Niech zostanie wszystko tak, jak jest - czas pokaże, co będzie dalej.

Zbyt łatwo ufam ludziom. Za szybko się przed nimi otwieram, odkrywając przy tym całą siebie - swoje marzenia, swoje lęki, słabości. Tyle razy już przez to cierpiałam, a jednak wciąż niczego się nie nauczyłam... Widocznie taka już jestem. Widocznie nie potrafię być inna, choć tyle razy już sobie obiecałam, że będzie inaczej, że coś w sobie zmienię, że będę silniejsza, bardziej stanowcza... Wszystko puste słowa. Nic poza tym.

Tak... tylko słowa... a jednak potrafią zranić, zadać ból, cierpienie... i to wcale nie mniej, niż czyny. Czasem chyba nawet bardziej. A przede wszystkim - na dłużej.

I wcale się nie zdziwię, jeżeli stanę się po tym wszystkim wredną i bezczelną suką. Zbyt wiele razy już zostałam zraniona przez ludzi, dla których byłam gotowa wszystko poświęcić. Zbyt wiele razy cierpiałam. Mam tego dosyć.

Już w to nie wierzę.

... jak bardzo chciałabym umieć to powiedzieć...