Minęły trzy lata, więc Rysia, (jak mocno opóźniony bumerang), planuje powrót do Warszawy.

Na studia się dostała i napawa ją (mnie) to głębokim przerażeniem.

Równym przerażeniem napawają mnie jedynie śmieci pod zlewem, które trzeba POSEGREGOWAĆ.

Jestem bowiem sama w domu i - wbrew moim oczekiwaniom - sama też tworzę bałagan.

Jak dotąd posądzałam o to całą moją rodzinę, psa, kota i przyjazne Leszczyńskie duchy.

Dupa. Są śmieci. Są brudne naczynia. Ja nie potrafię żyć w takim syfie. Kurde.

W sumie to nie jestem taka całkiem sama. Jest ze mną D.S i często wpada Emil.

I tu dygresja. Kiedy jest nas cała piątka (tata, mama, BB, Neś, ja) i ugotuję... załóżmy na to, ogromną zapiekankę z cukinią, szpinakiem i fetą - mogę się nią żywić przez dwa dni.

Dzisiaj (wczoraj) także zrobiłam ogromną zapiekanę z fetą i resztą. I zniknęła. W ciągu dwudziestu minut. Nie został ani plasterek cukinii.

Zasechł mi chleb.

Nie mam nic do jedzenia.

Głoduję.

I cierpię.

Muszę karmić psa i sprzątać kuchnię.

Codziennie.

Nie ma, że BB.

Załamują mnie te studia. Załamuje mnie fakt, że dopiero we wrześniu mogę meblować pokój. I to, że będę mieszkać z P., którego tak naprawdę wcale nie znam. I to, że jestem taka dziecinna i bezbronna, jeśli zabierze mi się dom. I że potrzebuję tyle czasu na aklimatyzacje. I to, że nie potrafię opuścić strefy komfortu.

Dobra, ogólnie sama siebie załamuję.

Chwilami żałuję, że nie poszłam na bezpieczną polonistykę, gdzie wszystko byłoby dobre i znajome.

A potem stukam się w łeb.

Rysia, idiotko.