16 / 07 / 25

Zdjęcie z wczoraj.

Miałam wyjątkowo wyrwany czas z mojej rzeczywistości, aby się skryć i pisać.

Jako pisarz mogę powiedzieć, że jest to wspaniałe.

Siedziałam na leżaku, na plaży z laptopem na kolanach, podjadając słonecznik.

Deszcz uderzał o wodę przede mną a ja śledziłam te znikające krople i stawiałam kolejne 

zdania w swojej opowieści.

Takie chwile są po prostu idealne. Inspirują i popychają do otwarcia się na pisanie.

Nikt mnie nie woła. Nikt nie mąci tej chwili. Jestem tylko ja. Historia w głowie i litery przed oczami.

Mam masę chęci, aby robić to i tamto.

Gdyby nie ten przeklęty ból w plecach zrobiłabym wiele.

Tymczasem jeszcze nie zacznę a już mnie upomina.

Dziele zadania na mniejsze i pomimo niego robię.

Sprawia mi to przyjemność, że jeszcze mogę a jednocześnie ból,

który potem wyklucza mnie trochę z życia.