6 / 7 / 25

Nawrót stanu depresyjnego.

Wszystko mnie przytłacza ; komentarze ze strony męża, stany lękowe, spastyka w nogach,

słaba równowaga, powracające trudne wspomnienia, w których byłam oceniana. Bunt przeciwko temu, że ludzie 

traktowali ocenianie mnie jako własne prawo i bezsilność, że nigdy nie byłam w stanie

doskoczyć do tego szczebla idealności, abym to ja miała prawo robić to, co gra mi w duszy.

Ok, wydałam książki. Ok, piszę. 

Jednak pisanie to nie tylko cos, co mogę. To coś, co muszę, bo już dawno bym sie udusiła

z tym wszystkim, co we mnie zostało.

Przyszłam z kościoła i połozyłam się na kocu na balkonie.

Nie miałam sił się ruszyć i miałam ochotę tylko płakac.

Powrócił znany stan ;/ a myślałam, że to już za mną..

Mlody chyba wyczuwał. Siedział za mną i układał klocki. Nic ode mnie nie chciał (!)

Pumbi wiedział od razu. Zresztą on zawsze czuje jak coś się ze mną dzieje i zaraz jest przy mnie.

Zmusiłam się do śniadania, zebrania się z podłogi i wypicia drugiej kawy

oraz do wzięcia leków.

Antydepresant zadziałał po chwili i już miałam przynajniej siłę się ruszać.

Nie sądziłam, że to może jeszcze wrocić w czasie brania leków przez tak długi czas.