Znasz to uczu­cie, kiedy ser­ce ro­bi się tak niep­rzy­jem­nie ciężkie, a z oczu zaczy­nają płynąć łzy? Smu­tek i Bez­radność to po­dob­no pa­ra. Nie zdarza się często, aby by­li gdzieś osob­no. Są jak­by dla siebie stworze­ni. Żad­ne z uczuć nie jest w nas na stałe. Wokół nas jest ma­giczna ba­riera, która niektóre z uczuć w nas przyt­rzy­muje, in­nych nie wpuszcza. Sy­tuac­je, które nam się przyt­ra­fiają, są w sta­nie na kil­ka se­kund przer­wać tę ba­rierę. To właśnie wte­dy uczu­cia nam uciekają, wpa­dają no­we. Różne, w za­leżności od te­go, ja­ka sy­tuac­ja ro­zer­wała na mo­ment naszą ba­rierę. Pa­miętasz to uczu­cie, które spra­wia, że masz ochotę ska­kać? To Ra­dość, nie pot­ra­fi usie­dzieć w jed­nym miej­scu, wy­pełnia Cię, bo co chwi­la jest w in­nej części Ciebie. Smu­tek jest in­ny. Kiedy na­darza się ta­ka sy­tuac­ja, że to on wpa­da przez Twoją roz­dartą ba­rierę, szu­ka miej­sca, gdzie mógłby się uk­ryć, on nie lu­bi się ujaw­niać. Two­je ser­ce jest małe, dla niego przy­tul­ne, to tam przecze­kuje. Właśnie dla­tego Two­je ser­ce ro­bi się tak niep­rzy­jem­nie ciężkie. Wraz ze Smut­kiem, przez dziurę w ba­rie­rze, dos­ta­je się Bez­radność, ty­le, że jest ona nieco wol­niej­sza od Smut­ku. Kiedy znaj­du­je się w środ­ku, Smu­tek już zdążył uk­ryć się w ser­cu. Bez­radność jest uza­leżniona od Smut­ku, nie może długo bez niego wyt­rzy­mać. Zaczy­na wte­dy wy­cis­kać z Twoich oczu łzy. Ro­bi to, bo chce wy­wołać ko­lejną sy­tuację, chce, aby ktoś to uj­rzał i znów na mo­ment ro­zer­wał Twoją ba­rierę. Chce, aby wpuścił co­kol­wiek. Spokój, Nadzieję. By­le tyl­ko jej Smu­tek opuścił Two­je ser­ce, a ona mogła uciec ra­zem z nim.

Jes­tem jak pus­ta kar­tka pa­pieru. Roz­darty na dwie części. 

Miłego.