Gdyby tak wszystko zaprzepaścić, tylko być i nic nie robić by stawać się lepszym.

Tak łatwo stać się obojętnym.

Do głowy przychodzi mi tysiąc myśli , udało mi się w końcu zacząć wychodzić, ale mam wrażenie, że nie zasługuje na znajomych, zawsze mam wrażenie, że jeśli coś nie wyjdzie to przeze mnie, że to zawsze moje zachowanie jest poddawane szczególnej analizie inncyh.

Uwielbiam podziwiać innych, nie wiem skąd wziął się ten analityczny zapęd w moim życiu.

Chyba najbardziej urzeka mnie widok starych małżeństw, albo nawet nie starych, ale doświadczonych.

Jakiś przyjemny płyn oblał moją duszę, gdy widział jak stare, dobre małżeństwo szło za ręke, podeszli do swojego staego samochodu, nie potrafię opisać tej chemii która towarzyszyła im , podeszli do samochodu, a mężczyzna czule otworzył drzwi prostego samochodu swojej ukochanej.

Żadko spotyka się takie sceny , dlatego też tak bardzo zapadają mi w pamięć.

Ależ Ci ludzie się kochali, to było widac na pierwszy rzut oka, to było takie niesamowite.

Zaczęłam doceniać uroki dnia codziennego, tak naprawdę zawsze je doceniałam, ale czerpię więcej ze zwykłych spacerów.

I teraz w głowie pojawiaja się wiersze Agnieszki O., która jak nikt potrafiła to co skomplikwoane, i zawiłe ubrać w proste słowa, które sprawiały, że świat stawał w miejscu...

Tkwić 

w szarej sukience 

i podziwiać jak oddychasz. 

Taki to był ten mój program. 

Okazało się jednak, że należy 

lśnić, błyszczeć, wibrować, 

mieć myśli i pomysły, 

być kimś, 

mieć głowę na karku, 

na głowie lok, 

nad lokiem aureolę, 

nad aureolą ptactwo, 

dla ptactwa ziarno, 

na ziarno pieniądze, 

pieniądze za muzykę, 

muzykę za ciebie, 

za oddech 

i za szarą sukienkę. 

Nie zatracajcie siebie