potwory.

Ludzie nie wiedzą tak naprawdę ile obojętności jest w nich samych i jak szybko mogą się stać zimnymi i samotnymi z wyboru. I dobrze, że nie wiedzą.

Przeglądam w myślach wszystkie znane mi twarze. Słodki Jezu, jaka obłuda, jaki fałsz. Ile razy płakałam przez nie zwinięta w kłębek, nie wiem, nie potrafię do tylu liczyć. Potwory zamieszkały w naszych głowach, nie sądzisz? I za każdym razem kiedy myślisz, że już będziesz szcześliwy coś Ci się wgryza w serce, jakiś metal rozpierdala czaszkę, a Ty się śmiejesz, śmiejesz się ciągle, i tylko drugi wariat rozpozna w Tobie wariata. Jestem jak wszystkie, chociaż chciałabym nie. Pocę się, kaszlę, brudzę bluzkę herbatą, nie rozczesuję włosów, więc nie zasługuję na miłość. Proszę mnie nie kochać! Nie warto. 

Jestem wątpliwością, planem B, komplikacją, astmą, obgryzionym paznokciem, niezapiętym guzikiem, bolącym zębem, bywam protestem, krzykiem, pułapką, ucieczką, odwieczną antymoralnością. Hej, a Ty?

http://www.youtube.com/watch?v=tcXtIvALGFg