Gdybym tak mogła zmieniać podejście do życia jak kolory włosów dotychczas z pewnością byłabym w 100% zadowolona ze swojego życia. Długo mnie tu nie było, czas nieobecności poswiecilam na... w sumie to poswiecilam cały ten czas jednej osobie, mimo, że wiedziałam, że doprowadze się przez to do totalnej ruiny. Tak też było i mimo, że z dna się podniosłam, nie jestem już tą samą osobą co byłam, moja chęć do życia spadła do zera, a przecież mam wszystko. Syna, zaradnego faceta który stara się zrobić wszystko żeby było nam dobrze, dom, rodzinę. I czego mi w tym wszystkim jeszcze brak? Pytanie zadaje sama sobie bo odpowiedź jest nieznana, nigdy nie była i chyba nie będzie. Ciężko się że mną żyje, ciężko się że mną dogadać, wolę wciąż pisać zamiast mówić. Kompletnie nie umiem już rozmawiać o rzeczach które mnie gnebia, o wspomnieniach które jak kule u nogi ciągną się za mną, kiedy próbuje się ich pozbyć w postaci rozmowy zaczynam się z tych wydarzeń śmiać i powiazywac je jakoś z tymi dobrymi z tamtego okresu. Macierzyństwo jest piękne, ale gdy zdajesz sobie sprawę z tego że od samego początku jesteś z tym wszystkim sama, że to już nie jest to samo życie jak kiedyś, mając 21 lat jednak nie możesz sobie pozwolić na wszystko na co byś mogła. Są dni kiedy potrafię robić milion rzeczy na raz i trwa to ciągiem przez cały miesiąc, ale są też dni w których nie kiwam nawet palcem, nie chce mi się oddychać już tym fałszywym powietrzem. Ocenianie ludzi, wybieranie ich poprzez pryzmat tego co się osiągnęło, ile ma się pieniędzy w portfelu doprowadza mnie do kotwicy.

Jedyne czego jestem pewna to uczucie posiadania partnera którego kocham. A jednak mimo wszystko jestem samotna.

Jestem Kurwa tak samotna w środku, że sama nie potrafię sobie momentami z tym radzić.

Jestem coraz częściej nieobecna myślami, jestem zła na sama siebie że wiecznie czegoś niezidentyfikowanego mi brak.

A jednym powodem który już poznałam to sa zmarnowane szanse.

A tak po za tym, to wcale nie jest okej.