Gdybym wiedziała wcześniej że to wszystko tak będzie wyglądąć...

Co weekend 48h bez snu, kilka godzin przespanych, zajęcia i bieg na autobus albo wielogodzinne czekanie, które czeka mnie już w niedzielę.

Najgorszy jest brak pomocy z czyjejkolwiek strony.

NIKT mi nie pomoże, nie licząc jednorazowego przypadku w ostatni weekend.

A gdzie rat med, praca, praktyki?

życie prywatne?już nie wiem jak wygląda.

Co wieczór modlę się żeby udało mi się zasnąć i chociaż trochę odpocząć.

A z każdej strony nacisk na AON- jak ci idzie, czemu robisz tak a nie inaczej, jedź, naucz się, ani mi się waż tego rzucić.

Przerosło mnie to.

Nawet łzy ulgi nie przynoszą.

Jestem w kurewskiej klatce.

A prosić o pomoc mogę chyba już tylko powietrze...