członkostwo ekskrementów

Uwielbiam, po prostu uwielbiam to jak każde socjalne media kolektywnie wybuchają histerycznym płaczem za każdym razem gdy ktoś o jakiejś sławie kopnie w kalendarz. 

Ten sam świat, który miał ich głęboko w dupie i rzucał oszczerstwami za ich plecami gdy życie było wciąż ich dolegliwością, rzygający słodkimi słówkami na ich temat gdy już nie oddychają. Masa ludzi, których widoczne i ukryte problemy ludzi dookoła nich i nie tylko ani trochę nie obchodziły zanim usłyszeli że zmarł aktor którego widzieli w jednym filmie gdy mieli 7 lat którego połowę przespali, teraz nagle stała się aktywistami na rzecz chorób o których nic nie wiedzą i nie rozumieją. Jeszcze gorsi są prawdopodobnie ci super ważni oceniający, którzy podkładają pseudo moralne koncepty pod to wszystko by cierpienie takowegoż człowieka jak najbardziej zrównać z poziomem wyschniętego robaka, nie obrażając robaków. 

Bandwagony, "moda" na masowy smuteczek, zarozumiałe wymądrzanie się, co się tylko zechce. Absolutnie nie jest złem uznać i złożyć kondolencje/respekty dla zmarłego człowieka, czyni nas to ludźmi, tylko czy musi temu towarzyszyć zawsze taka ogromna histeria? Nie był to twój przyjaciel ani członek rodziny, więc poświęcanie wolnego czasu na tworzenie tych wszystkich fanpejdźów, łańcuszków i trendów raczej nie ma sensu na dłuższą metę. Jesteśmy na tyle niezorganizowanymi płaczkami, że lep

Śmierć dopadnie wszystkie 8 bilionów ludzi na planecie ziemi, dzieje się codziennie, i o każdej godzinie, nie dla każdego wystarczyłoby miejsca na publicznych serwisach - gdy nas już nie będzie, czy chcielibyśmy by wszyscy nagle wybuchli z tym jak niby to nas kochali, czy chcielibyśmy by cały świat stał się naszymi przyjaciółmi gdy już tych przyjaciół nie potrzebujemy, czy chcielibyśmy by pół fejsbuka/majspejsa/naszej klasy było wypełnione wirtualnymi świeczkami (*) na nasz temat?

Ja nie.

Dwa wpisy w ciągu 24 godzin, oł łał.

elektronika, i uśmiech nie znika