Dziś po kolejnej zadymie, nie mogąc spać zaczęłam pałętać się po starycj kontach i zupełnie przypadkiem znalazłam moje drugie konto na gifyo,o którym zapomniałam, więc i masa gifóelw się zachowała.
Zaczęłam to sobie przeglądać i czytać. Uśmiałam się momentami. Pooglądałam "żywe" obrazy mojej przeszłości. W mojej głowie kotłuje się ich o wiele więcej o zaczynam tęsknić okropnie. Żałuję decyzji, przez którą musiałam ten rozdział zamknąć. Zaczynam dostrzegać różnice... ja kiedyś, a ja..teraz.
Kiedyś całymi nocami patrzyłam w niebo, a uśmiech gościł na mojej twarzy od rana do wieczora rozśmieszając moich przyjaciół. Dziś nie pamiętam już kiedy ostatni raz tak naprawdę patrzyłam w gwiazdy. Jedyne co widzę kiedy o tym myślę to ręka ciągnąca moją rękę, i te słowa "No chodź już!". To tyle z patrzenia ja gwiazdy. A uśmiech? Teraz gdy się uśmiecham dłużej niż pięć minut policzki bolą mnie niemiłosiernie. I tu przychodzi pytanie: co się ze mną stało? Dlaczego pozwoliłam sobie,czy innym na doprowadzenie samej siebie do takiego stanu, na zatracenie siebie? Człowiek pozwala swoim smutkom, stresowi, problemom czy małym pierdołom zawładnąć swoim szczęściem i tym samym zapomina kim był i jak dobrze się kiedyś czuł. Niestety często za późno otwiera oczy. Nie chcę tak. Czas na zmiany.

towardstheimpossible