Z tą kulą wyglądam jak 70 latka! 

Nawet nie wiem co mam napisać. Nawet nie wiem co mam myśleć. Czuję się jakby moje serce zostało wyrwane i wyrzucone gdzieś w przestrzeń. Nie wiem jak mimo wyrwanego serca ja stoję i oddycham i żyję. 

Myślę sobię tylko tyle, że lepiej jest nie angażować innych osób w swoją chorobę. Każdy ma wystarczająco dużo zmartwień no i oczywiście pracę. Ja i tak umieram więc lepiej zrobić  to w samotności dlaczego jeszcze ktoś ma to przeżywać. Wystarczy, że moi rodzice i przyjaciele będą załamani. 

Jutro planowana kolejna chemia. Boję się i jest mi bardzo smutno. Smutno mi, że przestałam być kochana i zostałam ze wszystkim sama. W tej chorobie brak oparcia i miłości jest dodatkowym obciążeniem. Wiem jedno, nie przestaje się kogoś kochać z dnia na dzień. Więc lepiej nie żyć dalej w kłamstwie i nie oszukiwać się. Mimo, że to wiem to jest mi przyko i zwyczajnie smutno. Nie zmuszę człowieka do uczucia.

Nie wiem co mam myśleć. Nie umiem tego ogarnąć. Nie wiem czy będę umiała.