Przerażenie jest szokiem, chwilą całkowitego oślepienia. Przerażenie jest pozbawione jakiegokolwiek śladu piękna. Nie widzimy niczego poza ostrym światłem nieznanego wydarzenia, które nas zaskakuje. W przeciwieństwie do tego, smutek zakłada naszą wiedzę.

Czasami zdarza się tak, że nic nie może poprawić nam nastroju. Marnym pocieszeniem jest nawet to, że nic nam właściwie takiego nie dolega. I to wynika z tego kim jesteśmy? KIM jesteśmy? Naprawdę tylko dlatego? Moim zdaniem nasza osobowość nie jest do końca 'naszą' własnością. Czy gdybym żyła w XVII wieku, byłabym tą samą Anią? O tych samych priorytetach, tej samej wrażliwości i spojrzeniu na świat? Nie sądzę. I to, że czuję się szczęśliwa czy smutna z pewnych powodów też stanowi wynik rozmaitych czynników, które sprawiły, że jestem taka, jaka jestem. Więc nie władając do końca swoimi uczuciami, czujemy strach. Nie radzimy sobie ze wszystkim, nie radzimy...
I pozostaje tylko wiara w to, że kiedyś 'stanie się tak, jak gdyby nigdy nic nie było... A tego czego mało, nie będzie nigdy mniej'.

Ty: Patrz odważnie w przyszłość i wiedz, że potrzeba sekundy aby podjąć decyzję, która zmieni wszystko, co było dotąd.