*

własność prywatna

Przyszedł czas na wywleczenie paru brudów z tej części mojej głowy, którą rzadko otwieram, a która zdążyła już przez to przejść wonią stęchlizny i truchła. Sądząc po tym, jak zaczynam się czuć, ptoaminy (czyli potocznie mówiąc trupie jady) zrobiły swoje, w końcu w dużych ilościach są toksyczne. Fenomenem jest jednak to, że zdechłe wspomnienia i parę świeższych zdarzeń także je wydzielają..

Swojego czasu spędziłam multum godzin na odwiedzinach u psychologów, których King nazwał niewiarygodnymi, jednak przyznał im rację (i ja również to czynię) co to jednej rzeczy. Mianowicie niektóre wspomnienia są straszliwie trwałe. "Żerują na umyśle człowieka niczym pijawki, a właściwie słowa". I są w stanie zmienić się w masę robactwa.

"Przestań sobie wmawiać, że nikt cię nie lubi, że nikogo nie obchodzisz. To, czy potrafisz się z kimś porozumieć zależy tylko od ciebie. Narzekasz, że nie potrafisz, że jesteś nielubiana, a mi się niekiedy wydaje, że robisz to z pełną świadomością, że ci się to podoba i nie zależy ci żeby to w jakiś sposób naprawić".

Jeśli jest tylu ludzi, których obchodzę, to chciałabym spytać, co robili, kiedy spędzałam całe dnie w łóżku, nie mając nawet siły na płacz? Jeżeli obchodzę aż tylu ludzi, gdzie byli, kiedy nie potrafiłam sobie poradzić ze wstawaniem rano i patrzeniem w lustro? Jeśli tylu ludzi obchodzi się moim życiem, co robili, gdy rozpuszczałam ławkę łzami? Jeśli istnieją ludzie, których obchodzę, gdzie zniknęli, kiedy nie chciałam już dni, których nie zdążyłam poznać? Jeżeli jest choć garstka ludzi, których obchodzę, gdzie są, gdy szukam kolejnego niewiarygodnego psychologa? "- Jedźmy, nikt nie woła."

Nie lubię, gdy świat wokół zaczyna bawić się w Freuda i Junga, mimo że nie zna nawet pojęcia 'introwertyk'. Dajmy spokój.

Dbajcie o siebie i o innych.