*

"Spodnie nie dotyczą kota, messer"

Siedzę w ciemnym pokoju, towarzyszy mi głos Briana Molko, a ja razem z nim pytam, where is my mind?, zastanawiając się jednocześnie, czy aby nie jestem bardziej męska od niego...

Ostatnio moje życie przypomina poniekąd "Seksmisję" Machulskiego, bo stale muszę pamiętać o słowach: "weź pigułkę, weź pigułkę". A może to już nie "Seksmisja" tylko "Dzień Świra"? Mam proszki na spanie, proszki przeciw czarnym myślom, na uspokojenie, na pobudzenie, na metabolizm, proszki przeciwbólowe, na zapominanie i przypominanie oraz proszki, które pomagają mi się od całej reszty pigułek nie rozsypać.

Prawdę mówiąc, wypadło mi z głowy, co chciałam napisać, bo moje myśli wciąż krążą wokół jednej, nadrzędnej. Otóż od jakiegoś czasu myślę wciąż o jednej i tej samej osobie. Uśmiecham się, gdy w myślach wypowiadam jego imię, gdy wspominam to, co już razem przeżyliśmy. Ponadto coś dziwnego dzieje się w moim brzuchu, kiedy słyszę sygnał przychodzącej wiadomości. Podejrzewam, że znowu zalęgły się tam motyle. Przechodzą mnie ciarki nawet, gdy jedynie trzyma mnie za rękę. Zgaduję, że znowu mnie zaświergoliło i myślę, że całkiem dobrze jest poczuć to raz jeszcze tak mocno i wyraźnie po ponad dwóch latach.

Czasem mam ochotę wyjść na powietrze w środku nocy, zanim jeszcze moje pigułki zaciągną mnie w stronę Morfeusza, i zacząć krzyczeć. Krzyczałabym, że nienawidzę tego świata, że nie chcę już żyć i stąpam po tym łez padole tylko ze względu na bliskie mi osoby, do których zliczenia nie są mi potrzebne nawet wszystkie palce jednej ręki. Darłabym się pełnym wrogości głosem, dostając furii, rzucając się po wilgotnej trawie i powtarzałabym z uporem maniaka swoją mantrę nienawiści. W końcu wstałabym, otrzepała z resztek ziemi i stwierdziła, że nikogo nie obudziłam, że w żadnym z okien nie zapaliło się światło, że nawet nie zaszczekał żaden pies. Wróciłabym do świata swoich jednostajności, w którym nikt mnie nie słucha, powracając do ułożonej, przyzwoitej, cichej roli.

Dbajcie o siebie i o innych.