komedia romantyczna

Taki ładny znak zapytania, bo jeszcze nie przerzuciłam zdjęć na lapka. A poza tym nie mam nowych zdjęć. A ten zapytajnik oddaje mniej więcej stan moje psychiki :>

Dobra. Mam dosyć tego, że moje życie zaczyna przypominać miernej jakości komedie romantyczną. Hohoho.

Co z wczorajszym wieczorem?  Był Vladek Smirnoff, cały litr, a że cała nasza czwórka ma litrowe mordy, polazłyśmy z A. do sklepu po jeszcze jedną 0.7. Nie wiem, czym się chłopaki zajarali jeszcze, bo byli wręcz lewitujący. Zaczęły się grząskie tematy rodzinnie, ja robilam za ramię do wypłakania (nienawidzę, powtarzam, NIENAWIDZE pijanych płaczących facetów), a po chwili czuję... no właśnie co czuje? Brat mojej najlepszej przyjaciółki zaczyna mi obcałowywać ucho. Słitaśnie. A ja, że też trzeźwa nie byłam, bierna nie pozostałąm. Migdaliliśmy się chyba z dwadzieścia minut. Po co to ja kurwa piszę na blogu? Gdzieś to muszę wyrzucić. W tego gościa jestem zapatrzona od kurwa podstawówki. I uświadomiłam sobie jedno: nie ma mowy na nic bez zobowiązań z nim. Ni chuja.

Pieprzona komedia romantyczna. A zaczęło się od tańca do piosenki z filmu. Co to kurwa w ogole za scena była? Teraz mam mojego ulubionego, podwójnego kaca, tego fizycznego i moralnego. Suszy mnie, łapy mi się trzęsą, jakbym miała parkinsona, cudem trafiam w klawisze. Teraz mam słuchawki na uszach i słucham rzewnych ramsztajnowych kawałków i zastanawiam się, czy ja w ogóle spojrze mu w oczy. Nie wiem, czy jestem tak dobrą aktorką, żeby udawać, że nic się nie stało, że to drobnostka. On to dobrze opanował, ja nie.

Cholerna komedia, ja pierdolę...