103.

Aż nie chce się stąd wyjeżdżać. Tutaj tak ciepło, a my wracamy do chłodnej Polski. Ale trzeba to przeżyć. Na pewno wybierzemy się na jakiś obóz z chłopakami, jak tylko podpiszę kontrakt. Dwa razy w tygodniu siłownia i basen. Trzeba nabrać formy przed sezonem!

Kilka dni po przyjeździe umówiłam się z prezesem Unii Leszno na podpisanie kontraktu. Byłam pewna, że chcę tam jeździć.

Do pokoju wszedł tata.

- Rozmawiałem z prezesem Unii Tarnów.

- Czemu ja nic o tym nie wiem? Co chcieli?

- Złożyli propozycję. Chcą, żebyś jeździła dla Tarnowa.

- Tato, już ci mówiłam, że chcę być tutaj.

- Ale to może nie taki zły pomysł? Z resztą, umówiłem was już.

- Że co proszę?! - nie mogłam w to uwierzyć - Niedługo mam spotkanie z klubem leszczyńskim.

- Będziesz jeździła w Tarnowie!

- Nie chcę! Mam zamiar zostać tutaj!

- Wiesz, że w tym domu mieszkamy tylko z łaski państwa Bartman. Nie możemy siedzieć im na głowie cały czas!

- To twój przyjaciel, a jego córka jest moją przyjaciółką. Przecież się zgodzili! I tak tutaj nie mieszkają!

- Wyjeżdżamy! Za dwa tygodnie wracamy i nie chcę słyszeć sprzeciwu!

- To masz problem, bo ja się nigdzie stąd nie ruszam! - wykrzyczałam i wybiegłam z pokoju.

Nie mogłam uwierzyć, że tata wszystko zaplanował za moimi plecami. Ze łzami w oczach zabrałam kurtkę i wsiadłam w samochód. Pojechałam do Przemka. Chciałam z nim pogadać. Wiem, że mi pomoże.

Zaparkowałam i zadzwoniłam do drzwi. Otworzył mi pan Piotr.

- Dzień dobry. Jest Przemek? - zapytałam ocierając łzy.

- Jest, wejdź - zaprosił mnie gestem ręki - Coś się stało? Dlaczego płaczesz?

- To nic takiego. Dziękuję za troskę.

- Dobrze.. - spojrzał na mnie z troską - Przemeeek! Masz gościa!

Z pokoju wyszedł chłopak. Gdy mnie zobaczył, uśmiechnął się szeroko, jednak gdy podszedł bliżej i zobaczył moje czerwone od płaczu oczy, uśmiech znikł z jego twarzy. Objął mnie ramieniem i zaprowadził do pokoju. Usiadłam na łóżku i wtuliłam się w niego. Przemek siedział przy mnie i o nic nie pytał. Czekał, aż sama mu powiem.

Kiedy się już opanowałam, wszystko mu opowiedziałam. Nie mogłam uwierzyć w to, że się pokłóciłam z tatą. Nidy na mnie nie krzyczał. Ja na niego też. Zawsze dochodziliśmy do porozumienia. A teraz? Co mu się stało? Dlaczego chce tak bardzo wyjechać do Tarnowa?

- Spróbuj zapytać go co się stało. - radził Pawlicki.

- I tak się z nim nie dogadam. Ale czemu? Przecież nigdy tak do mnie nie mówił. Zawsze decyzje podejmowaliśmy razem.

- Może ma jakieś ważne załatwienia. Musi mieć powód żeby wrócić.

- Ale dlaczego nie powie mi jaki?

- Wyciągnij to od niego. Przecież jakby nie musiał, to by cię do tego nie zmuszał.

Gadaliśmy tak do późnych godzin wieczornych. Postanowiłam wrócić do domu i pogadać z tatą. Podziękowałam Przemkowi i wsiadłam w samochód.

Dom był zamknięty. Dzwoniłam do drzwi kilkanaście razy, ale nikt mi nie otworzył. Nie wzięłam swoich kluczy, bo wybiegłam z domu w złości. Wiedziałam, że tata jest w domu, bo światło się świeciło. Postanowiłam zadzwonić.

- Otwórz mi te drzwi. Chcę z tobą pogadać!

- Zmieniłaś zdanie co do klubu?

- Nie i go nie zmienię!

- Jak się zastanowisz nad sobą, to wtedy pukaj. Dobranoc - rozłączył się.

Więc co? Wyrzuca mnie z domu? Mam tu siedzieć na mrozie przy -10 stopniach?  W moich oczach znów pojawiły się łzy. Przede mną noc na wycieraczce.

Godzinę później zadzwonił Przemek.

- I jak? Pogadałaś z tatą? Wiesz o co mu chodzi?

- Nie wiem.. nie wpuścił mnie nawet do domu!

- Żartujesz?

- Nie. Jak zamarznę na śmierć to będzie jego wina! - wykrzyczałam.

- Już po ciebie jadę - powiedział tylko się rozłączył.

Nie zdążyłam nawet mu się sprzeciwić. 5 minut później już widziałam światła samochodu na podjeździe. Posłusznie wsiadłam.

- Możesz mnie tu zostawić. Jak umrę, to może się zastanowi co zrobił.

- Przestań! - krzyczał - Nie myśl tak! Jutro ja sobie z nim porozmawiam!

Noc spędziłam w ciepłym łóżku w domu państwa Pawlickich. Zasnęłam dopiero o szóstej rano. Cały czas płakałam i myślałam nad tym, co się stało. Ciągle zadawałam sobie jedno pytanie: dlaczego?

Obudziłam się o 11.24. Przemka nie było obok. Pomyślałam, że poszedł już na dół. Śniadanie, jakaś robota w garażu. Zeszłam do kuchni. Była tam pani Wioletta.

- Dzień dobry. Jak się czujesz? = zapytała.

- Już lepiej, dziękuję.

- Zrobiłam śniadanie. Usiądź.

- Jest pani aniołem - uśmiechnęłam się i zabrałam za jedzenie grzanek - A gdzie Przemek?

- Gdzieś pojechał rano, jak jeszcze spałaś.

- Nie mówił gdzie?

- Nie. Już mi się nie tłumaczy. A tak niedawno jeszcze go przewijałam - rozmarzyła się.

Zaśmiałam się na myśl przewijania malutkiego Przemusia.

- Oj, przepraszam, nie powinnam..

- Nic się nie dzieję. Ma pani może zdjęcia z dzieciństwa chłopaków?

- Mam. Chcesz je ze mną pooglądać?

- Bardzo chętnie.

Usiadłyśmy w salonie, a pani Pawlicka przyniosła kilka dużych albumów. Zaczęłyśmy je oglądać. Każde zdjęcie opisywała i opowiadała co się działo. Fajne historyjki. Można było się pośmiać i pooglądać młodych smarkaczy ;) Zapomniałam na chwilę o wczorajszym dniu.

W trakcie oglądania ostatniego albumu, do domu przyszedł Przemek.

- Co wy tu.. MOJE ZDJĘCIA?! - krzyknął, podbiegł i wydarł nam z rąk album.

- Spoko, już prawie wszystko widziałam.

- Mamo, jak mogłaś? A ja ci ufałem - powiedział smutno, z czego zaczęliśmy sie śmiać.

Śmialiśmy się tak w ogóle ze wszystko. W końcu oglądnęliśmy ostatni album razem z Przemkiem. Najbardziej podobało mi się jego zdjęcie w sukience, za dużych szpilkach, pereł na szyi i czerwonej szmince mamy. Kiedy Przemek wyszedł do toalety, pani Wiola dała mi je. Będzie wisiało w moim pokoju ;)

Kiedy zostałam sama z Przemkiem, zapytałam go o to, gdzie dziś był.

- No więc pojechałem do twojego taty.

- Co?! Po co? Mówił coś?

- Ja mówiłem. Wpuścił mnie domu i zacząłem swój monolog. Nawijałem o tym czemu cię nie wpuścił na noc, dlaczego na ciebie krzyczał, czemu nie chciał cię wysłuchać, czemu chce żebyś jeździła w Tarnowie i czemu nie rozumie, że chcesz zostać tutaj, bo tu masz wszystko i wszystkich.Po całej wypowiedzi krzyczał na mnie, że on wie lepiej co dla ciebie dobre i ja tu nie mam nic do gadania. On niedługo się wyprowadza i już się pakuje. Ciebie też zaczął..

- Kto pozwolił mu ruszać moje rzeczy?! Ja nigdzie się stąd nie ruszam! Odwieź mnie, chcę z nim pogadać.

- No dobrze, tylko uważaj na siebie. Lepiej pójdę z tobą. Razem sobie poradzimy - przytulił mnie.

________________

Sorry za takie przerwy w pisaniu. Postaram się takich nie robić :) 

Jutro Tarnów jedzie do Gniezna. Niestety bez Madsena :< Leon 3maj się ;* Szykuje sie wieczór z radiem.. nie ma to jak Komunia kuznów ;d

DALEJ NIE MAM TELEFONU! ;o