Klimontów wita.

Kolejny tydzień może dwa.

Miało już być dobrze, naiwność.

Chyba coś jest nie tak, bo rozum karze zostać, a serce uciekać stąd.

Jak mi się uda, to nie będę przeklinać życia od dzisiaj.

Nikt nie usłyszy tego co myślę, ale nigdy nie myślałam, że to podejście będzie chuja warte.

Jutro obudzę się znowu w szpitalnej sali.

Kumple już po wszystkim zapytają czy idę zarwać nockę w clubie.

Odpowiem im, że to wcale nie jest tak, że nie mam czasu, tylko po prostu mi się nie chcę, zamknę drzwi i pójdę otworzyć piwo.

Chyba dziś jednak nie zasnę, jestem zła na siebie, na to, że nie mam wyboru, bo sama go sobie nie zostawiłam.

Dziś miałam wystarczająco dużo czasu, aby to wszystko przemyśleć, a jednak ciągle go mało.

Będę go miała teraz wystarczająco dużo, bo nie mam nic.

Chciałabym po prostu wyjść i iść przed siebie, jak najdalej.

Pomimo tego całego pesymizmu, walczę i nie zamierzam się poddać.

Mama we mnie wierzy, powtarza mi, że kiedyś będę kimś, ale nie chcę jej dobijać, że sama w to wątpię.

Pewnie połowa pomyśli, że użalam się nad sobą i popadłam w alkoholizm, ale to chuja prawda.

Zresztą nie obchodzi mnie co sobie pomyślą, bo 90% z nich jest przy mnie tylko w tych dobrych chwilach przy wódce, kiedy sama sobie ze wszystkim radzę.

Chciałabym tak bardzo zacząć w końcu płakać.

Stałam, paliłam i spotykałam Cię wzrokiem, ponoć kochaliśmy się tak bardzo.

Znalazłeś mnie w tłumie i złapałeś za ramię.

Wyszliśmy i znowu się kłóciliśmy, że to wszystko nie ma sensu.

Ile już było tych kłótni, nocy, pocałunków, wyrzutów, krzyków, płaczu, a później zabijaliśmy wspomnienia udając, że nic się nie stało.

Teraz już tak nie jest, nie chcę kolejnych awantur i wizyt w szpitalu.

Jestem na siebie wściekła, któregoś z tych dni jeszcze nad tym zapłaczę, któregoś z tych dni zacznę płakać.