Człowiek nie może żyć bez schematów. Są potrzebne jak temat w muzyce. Ale jednocześnie schematy krępują nasze myślenie i postępowanie, ograniczają wolność. Przestawiają kolejność priorytetów, w niektórych przypadkach zakłócają logikę.

Wysiadlam o stacje dalej, nie mogłam się powtrzymać przed niedokończeniem książki. Choć tak naprawdę nie myślę nawet czy to zdanie brzmi w jakikolwiek sposób logicznie. W końcu, po prawie półtoratysięcznej podróży, ujrzeli na powrót jeden księżyc. Spotkali się po długim czasie. Dlaczego wypowiadam to zdanie w języku, którego tak naprawdę nie rozumiem?

Jeszcze raz powtórzę - człowiek sam tworzy sobie ograniczenia. Widzę to chociażby po swoim stachu. Na początku śmiałam się z tych przewrotów przez ramię i z coraz to dziwniejszych tłumaczeń, gdzie ręka z przodu ma się znaleźć. Przy lekkim podwyższeniu piszczałam, że za żadne skarby tego nie zrobię. Potem wstałam już i tym bardziej. Choć ten okres był najbardziej bolesny - nie ma nic piękniejszego od uderzenia całymi plecami o matę. A potem dalej - nigdy nie zrobię tego bez rąk! Przecież to jakiś absurd. Dobrze, poprzednie etapy dało się jakoś przejść, ale tu połamę sobie przecież wszelkie kości. Strach piszczał, dobijał się do okien ośrodka wykonawczego. Ale przegrał i cudownie było wejść na kolejny poziom.

Radość poznawania i tu się sprawdziła.