opowiadanie 1 cz.4 (moje)

Patrzałam na jego oczy, oczy z których mozna było wyczytać żal i smutek, którego jeszcze nigdy nie byłam w stanie wyczytać z oczu Daniela.  Nie wiedziałam co mam robić.  Wybaczyć mu, czy już nigdy nie spojrzeć w jego oczy i udawać, że go nie znam?  Zadawałam sobie takie pytania w głowie i nie wiedziałam co mam mu odpowiedzieć.  Więc wstała, stanęłam przed nim i spojrzałam na niego z góry, dalej mając pustkę w głowie.   Po kilku minutach wpatrywania się w jego oczy kucnęłam przed nim i powiedziałam :


-Przepraszam, że tak długo nic nie mówiłam, ale musiałam sobie to wszystko przemyśleć i wiesz co ?
-Słucham Cię - powiedział ochrypłym głosem.
-Nie wiem jak mogłeś mnie okłamywać przez tyle czsu, nie wie...
-Posłuchaj ja po prostu nie chcia...
-Nie to Ty mnie posłuchaj i daj mi skończyć. Nie wiem jak mogłeś mnie okłamywać przez tyle czasu, nie wiem jak mogłeś patrzeć na to jak cierpię i nie powiedzieć mi prawdy o tym wypadku, nie wiem jak mogłeś tyle milczeć, po prostu nie wiem. - powiedziałam, spojrzałam w jego oczy i zaczęłam od niego odchodzić powolnym krokiem.


Szłam cała rozmazana od tuszu do rzęs i czułam na sobie spojrzenia ludzi, którzy mówili coś o mnie pod nosem.   Nigdy nie lubiałam takich ludzi.  Zawsze zastanawiałam się, dlaczego ludzie są tacy naiwni. T acy naiwni jak ja. W pewnym momęcie poczułam, że robi mi się słabo. Zaczęło kręcić mi się w głowie.   Poczułam, że tracę wszystkie siły, że wszystkie moje kończyny tracą czucie.   Poczułam, że powoli osuwam się na piasek.  Pochwili nie czułam już nic tak,  jakbym odeszła z tego świata...

kolejna notka będzie dopiero w poniedziałek, ale potem już wszystko się unormuje, wiecie sami ..

wakacje wolnośc, po prostu czas dla siebie i..

a z resztą nie ważne, co myślicie o notce, macie pomysły na kolejne losy Daniela i Olki ? ;]]