Jestem zamknięta w tym pokoju.



Liczę na cud, bo przecież się nie modlę.
Liczę na to, aż ktoś się odezwie.
Niech ktoś się odezwie.
Niech mi ktoś kiedyś zrobi pieprzoną niespodziankę i przyjedzie, na spontanie.



Smutno.
W moim sercu jest wielka, gigantyczna dziura.
Pustka. Pustka.



Potrzebuję czyjegoś głosu.
Kogoś, kto nie jest moim ojcem, moją matką ani babcią.



Złamałam obietnicę daną lekarzowi, ale pierdolę to.
To nie jest uzależnienie. To nuda.
I jednak poszłam na cmentarz.
I prawie rozwaliłam znicze na grobie, ze złości.
Moja samokontrola. Tak rozchwiana. Ale czemu moja wieczna samokontrola tak chamsko pęka?
Nie mówię o powstrzymywaniu płaczu.
Mówię o powstrzymywaniu gniewu.
Robi się ze mnie ktoś taki, jak moja matka. Niedługo, gdy cała samokontrola pęknie i rozsypie się na małe kawałki, będę potrafiła w amoku rozkurwić komuś twarz o ziemię i później tego żałować.



"Brak stabilizatora".
Nie chcę zostać potworem.



Cały czas balansuję gdzieś na granicy bezdennej nicości, w którą spadnę, jeśli się poddam, a długiej, krętej, stromej ścieżce wyłożonej ostrymi kamieniami, na którą trafię, gdy się nie poddam i postanowię walczyć.
Teraz wiszę na granicy tych dwóch możliwości, a wiatr targa mną we wszystkie strony, sprawiając, że mam nudności.



Ale tak bardzo chcę uciec, odciąć się chociaż na ten marny miesiąc. Stchórzyć.
Odpocząć.
Później walczyć.
Ale to może przekreślić wszystkie plany. Szkołę.
Będę żałować, jeśli pójdę.
Będę żałować, jeśli nie pójdę.



Proszę Cię, moje ciało, nie odwalaj cyrków. Nie na ulicy. Nie w szkole. Nie w autobusie.



Czuję się paskudna.
Brzydkie kaczątko, które z czasem zmieni się w jebanego gołębia.
Co ja gadam w ogóle.



Indywidualne. Już, szybciej. Zanim będę miała więcej jedynek niż przez całe życie.



Każdy kurwa pierdolony człowiek, ma jebaną wartość, zapamiętajcie, tępe chuje.
Żyjcie kurwa.
Zasługujecie na życie.