To był dobry dzień.

Myślałam, że jestem silna.

Myślałam, że jestem twarda, że dam radę zacisnąć zęby i dumnym krokiem przejść obok.

Miałam nadzieję na wyzbycie się uczuć, chciałam przynajmniej sprawiać takie wrażenie.

Chciałam zapomnieć.

A co właściwie teraz czuję?

Żal, złość?

Nie to tylko smutek...

Bezradność.Tęsknota. Każdy uśmiech, każda rozmowa pogłębia tą nieznośna tęsknotę ! Już nawet srednio mi pomaga wywoływanie frustracji na blogu. A wśród ludzi wolę udawać, ze wszystko jest w porządku, bo nie znoszę siebie takiej załamanej i nie chcę współczucia ani pocieszenia, bo w sumie i tak wiem, ze nikogo to nie obchodzi. Bo to moje zycie i mój problem. Problem na własne życzenie. I  nie rozumiem po co dzisiaj był ten usmiech .l  Chyba wolałabym być traktowana jak powietrze.

Juz nawet truskawki nie pomagają !

Czekam na wyjazd.