pomieszkanie z poplątaniem cz2.

zdjęcie z lotniksa we Frankfurcie gdzie czekałyśmy magiczne 4h na przesiadkę. W sumie prawei dziewcze zdjęcie moim aparatem:)

kolejne z serii leniwych popołudniów, czyli byle jakie zajęcia, lunch i do domku :)

dalej nie wiem co ze sobą zrobic, czym się zając. Za dużo myślę.

Na dodatek nie wiem, czy ja się stałam ostatnimi czasy taka niewyraźna w przekazie werbalnym i niewerbalnym, ze do ludzi nie dociera chociażby mój do nich stosunek vel to co chce powiedziec a niebardzo wiem jak? 

widocznie to, ze dosadnie nie skomentuję swojego stosunku, niestosunku czy uczuc czy myśli, znaczy sie może nie tyle nie skomentuję, co nie wyrażę, to subtelne aluzje nie docierają. Eh. A powinnam dac sobie z tym spokój na czas wyjazdu. Nie poszło.

Czasami niektóre historie bolą. Zwłaszcza jak się ich słucha. I to nie chodzi o każdego. Zresztą mniejsza, skoro aluzje czy dobitny brak reakcji nei działa, to nie ma sensu się w podobny sposób na ten temat rozpisywac. 

Człowiek po prostu z perspektywy czasu i zapewne dzięki nabytej też pewnej mądrości życiowej (dzięki zarówno dobrym jak i złym doświadczeniom) zdaje sobie sprawę z priorytetów, jakie powinien miec w życiu, zdaje sobie też sprawę z dobrze i źle podjętych decyzji. Tych złych w ostatnim roku i trochę było chyba więcej, jak tych dobrych. Chociaż dzięki nim poniekąd stoję tu dzie stoję teraz i mam palmy za oknem i kawę i piwko i słodkie lenistwo w słoneczku i poniekąd podwójnie złamane serduszko, więc moze nie jest tak źle jak faktycznie byc mogło? Nie wiem, chciałabym zoabczyc scenariusz odwrotny, wtedy mogłabym stwierdzic z cała pewnością.

A teraz uciekam na kolejną serię słoneczną z kawką pod pachą i książką w ręce, także obregada za wsyłuchanie i ciao!