no tego...

zdjęcie z mr google, bladego pojęcia nie mam skąd i czyje. Nie chciało mi się robic kolejnego swojej facjacie.

i jak to mówią im dalej tym gorzej.

serio, zaczynam się stresować rzeczami, na które normalny człowiek zdążyłby ze 3 razy już ręką machnąć, no ale ja przecież nie dam sama sobie nawet cienia możliwości na przeżycie bezstresowo dnia?

Reakcje alergiczne na życie odzwierciedlają się na głowie poszkodowanej. Dosłownie i w przenośni.

*wzdych*

a najgorsze jest to, że czuję absolutny brak wsparcia na co dzień i wiem, że z jednej strony moja wina z drugiej strony niemoja wina a z trzeciej to już zupełnie nie moja wina tylko drugiej strony. Chociaż nie wiem czy można powiedzieć ze to moja wina, skoro nie bardzo ... damn sama nie wiem jak to powiedzieć... po prostu chciałabym usłyszeć "jak CI minął dzień?" "widać, że coś Cię trapi, powiedz o co chodzi". I nie dostać po wyłożeniu sprawy na stół moralizatorskiego wykładu z dodatkiem "jak to inni mają gorzej", ani też nie chcę usłyszeć obojętnego "aha" bo jeśli jeszcze raz to usłyszę to chyba pogryzę ściany. W sumie nie wiem co chcę usłyszeć... Chyba coś miłego po prostu. Bez pouczania, bez rozkładania rąk pt "co ja CI poradzę?", bez nie wiem jeszcze czego a z? Z.. sama nie wiem czym. Tej opcji chyba już trzeba się domyślać, chociaż sam fakt, że trzeba będzie ze mnie tępym nożem wykrawać o co mi chodzi.

I jeżeli już ktoś się o to spyta, to żeby nie bagatelizował moich problemów ani nie przedkładał swoich jako ważniejsze. Ok, sztuka konwersacji polega też na umiejętności słuchania, ale na miły Bóg chciałabym się chociaż tak porządnie raz na jakiś czas wygadać... A nawet jeśli już gadam to nikt mnie nie słucha. No prawie nikt.

Rybki bywają cierpliwe.

p.s. tak wiem, nieskładnie, tak wiem, mówi się trudno, a dziecko idzie spac.