gdy szklane staje się wszystko

gdy szklany jest drut kolczasty gdy wiąże Ci nogi to czy wypada go zbić? jest w końcu szklany czy nawet to nie jest warte tego by ocalić go przed nierozważnym krokiem i zbiciem? a czy szklane oko, wsunięte w oczodół jest warte swego bycia w czaszce gdy nie widzisz przez nie nic? jak to jest z tym szkłem? a czy gdy sięgasz po szkło by zobaczyć czerwień? czy jest to piękne czy raczej tragiczne? ależ w tragedii piękno pogrążone tak słodkie i gorzkie że zatracasz różnicę czy to Niebo jest tak piękne, że aż szklane? czy może piekło tak szklane, że aż ostre? chrupiące szkło w ustach mych tak szkarłatem nasączone tyle szkła w oczach łzami zroszonymi tyle szkła w moich żyłach aż chce się by serce przestało bić by szkło nie krążyło ale to może jutro... może za jakiś czas gdy będę w stanie podrzucić kamień do nieba tak wysoko by je zbić i wtedy spadnie szklany deszcz i już nigdy nie zrani bo to będzie piękny deszcz....