sznureczki

jak lalka tańczę na sznurze jak świat dookoła się kręci jakkolwiek nie mogę już dłużej mój sznur mnie kusi i nęci jak lalka rzucona przez dziecko gdy gaśnie potrzeba zabawy ja tańczę i macham nogami wokół życiowej tej wrzawy jak lalka pośród kłopotów i zbytków dnia codziennego ja duszę się płaczę łzą krwawą i nikt nie zapyta dlaczego jak lalka wyciągam swe dłonie na ile dadzą mi sznurki jak lalka w koszu zabawek miast oczu szklane mam kulki jak lalka więc chwycę te sznury oplotę sznurami swą szyje i skoczę aby zawisnąć i niebyt swój wreszcie zabije i szklane oczy zciemnieją tak jak w ognisku węgielki i skończę wreszcie swe bóle i w nicość odrzucę męki bo gdy tylko nie patrzą oczy mej opiekunki to życie ciągle dokoła wiąże mi nowe sznurki a gdy już sobie odejdę prosto w sąd najwyższego nikt się nie zmartwi, bo lalek nie pyta się "po co?", "dlaczego?"